Św. Adrian urodził się w Afryce Północnej, a według mniemania wybitnego średniowiecznego uczonego, św. Bedy Czcigodnego, pochodził z plemienia Berberów. Jego rodzina uciekła do Italii przed najazdem Arabów, dzięki czemu młodzieniec mógł zdobyć wszechstronne wykształcenie. Wiadomo, że mieszkał nieopodal Mediolanu i w młodym wieku wstąpił do zgromadzenia benedyktynów.
Zdobył wiedzę między innymi w zakresie matematyki, astronomii i poezji, którą w późniejszym okresie mógł spożytkować jako nauczyciel. Rozkwit jego cnót był widoczny dla współbraci i przełożonych, co sprawiło, iż został mianowany opatem klasztoru Niridanum na wyspie Nisida w Zatoce Neapolitańskiej.

Sława jego przekroczyła niebawem granice konwentu, docierając do cesarza Konstansa II, a za jego pośrednictwem do papieża św. Witaliana. Świątobliwy mnich trafił na dwór namiestnika Chrystusowego i został jego doradcą. Ojciec Święty pragnął hojniej rozdzielić między lud Boży owoce świętości swego towarzysza, dlatego dwukrotnie ofiarowywał mu arcybiskupstwo Canterbury. Pokora przeważyła jednak nad innymi względami, a Adrian zaproponował na ten urząd swego przyjaciela św. Teodora z Tarsu.

Sam zgodził się jedynie zostać pomocnikiem nowo mianowanego metropolity. Wyruszyli razem do Anglii w roku 668. Po drodze Adrian został uwięziony w Neustrii, Teodor zaś powędrował dalej i szczęśliwie objął swą stolicę. Po uwolnieniu benedyktyn dołączył do przyjaciela i został mianowany opatem klasztoru św. św. Piotra i Pawła (uległ on zniszczeniu podczas barbarzyńskiej zawieruchy tzw. reformacji XVI wieku).
Prowadził dla współbraci wykłady z Pisma Świętego i nauki Ojców Kościoła, uczył też języków klasycznych i chorału. Dzięki jego staraniom klasztor stał się międzynarodowym ośrodkiem katolickiego monastycyzmu i oświaty. Pełen zasług opat Adrian odszedł do Pana w roku 710 i został pochowany w kościele klasztornym. Grób jego zasłynął licznymi cudami, a gdy otworzono go pod koniec XI wieku, ciało Świętego było nienaruszone.