Dusza, która zaleca się do mnie przez odmawianie Różańca Świętego nie zginie.
Przez nią uprosisz wszystko, jeżeli to, o co prosisz, będzie zgodne z wolą moją.
Nie ma nic równie wielkiego jak Eucharystia. Gdyby Bóg miał coś cenniejszego - ofiarowałby nam to.Święty Herbert, pustelnik 20 Marzec
O Herbercie pisał żyjący prawie w tym samym czasie św. Beda (+ 735) w swojej Historii narodu angielskiego i w Żywocie św. Kutberta. Według jego informacji Herbert prowadził życie jako pustelnik na wyspie Jeziora Derwentwater. Co roku odwiedzał św. Kutberta, swojego przyjaciela, który był wówczas biskupem w Lindisfarne. Obu przyjaciół łączyło przywiązanie do życia samotnego. Kutbert, zanim został wybrany na biskupa, prowadził również życie eremity na wyspie Farne. Pod koniec życia pożegnał swoją diecezję, by na wspomnianej wyspie w rok potem zakończyć życie.
Pragnieniem Herberta było, aby Bóg nie rozłączał go ze św. Kutbertem. Dlatego też, jak to pięknie opisał św. Beda, jak przez całe życie łączyła obu mężów Bożych przyjaźń, tak i śmierć połączyła ich razem. Obaj zmarli 20 marca 687 roku. Relikwie Herberta przechowywano ze czcią na wyspie Farne, którą potem nazwano Wyspą św. Kutberta.
Pragnieniem Herberta było, aby Bóg nie rozłączał go ze św. Kutbertem. Dlatego też, jak to pięknie opisał św. Beda, jak przez całe życie łączyła obu mężów Bożych przyjaźń, tak i śmierć połączyła ich razem. Obaj zmarli 20 marca 687 roku. Relikwie Herberta przechowywano ze czcią na wyspie Farne, którą potem nazwano Wyspą św. Kutberta.
