Józef de Anchieta urodził się 19 marca 1534 r. w San Cristobal de la Laguna na Wyspach Kanaryjskich. W Koimbrze ukończył studia. W roku 1551 wstąpił do jezuitów. Wkrótce potem udał się statkiem do Brazylii. W Piratinindze, w niedawno otwartym kolegium, uczył gramatyki i przedmiotów klasycznych. Sam od uczniów uczył się natomiast miejscowego języka, tupi-guarani. Później opracował jego gramatykę i słownik oraz napisał w nim katechizm. Układał ponadto pieśni i pobożne sztuki teatralne w innych językach. W roku 1566 otrzymał święcenia kapłańskie i został rektorem kolegium w Sao Vincente. Przez długie miesiące przebywał wśród plemion indiańskich, dotąd bardzo nieprzychylnych działalności ewangelizacyjnej. Józef pracował zwłaszcza w okolicach dzisiejszego Rio de Janeiro oraz kolonii Espirito Santo.
Przez osiem lat był prowincjałem. Potem za miejsce wypadowe niestrudzonej aktywności obrał małą rezydencję w Retisibie. Tam zmarł 9 czerwca 1591 r. Pozostawił po sobie sporo pism, ale przede wszystkim pamięć gorliwego misjonarza i cudotwórcy. Jest uważany za jednego z założycieli Kościoła w Brazylii. Beatyfikować chciano go już w XVIII w., ale kasata zakonu jezuitów przerwała te starania. Na prośbę episkopatu i rządu brazylijskiego podjęto je dopiero w roku 1910. Beatyfikacji dokonał św. Jan Paweł II w 1980 r. W kwietniu 2014 r. papież Franciszek - na mocy tzw. kanonizacji równoważnej - rozszerzył jego kult na cały Kościół i ogłosił, że odtąd przysługuje mu tytuł świętego.