Czym tak naprawdę Adwent różni się od Wielkiego Postu? Być może najlepsze, co możemy zrobić, to wrócić do pierwotnej intuicji ludu chrześcijańskiego i przywrócić Adwentowi ascetyczny charakter. Kto wie, czy tak często deprecjonowane dziecięce postanowienia „niejedzenia cukierków” nie są właśnie w tym wypadku kluczem do sukcesu.
Post świętomarciński
Początków obchodzenia Adwentu szukać należy w liturgicznych tradycjach Galii i Hiszpanii w IV wieku. Celebrowane 6 stycznia święto Objawienia Pańskiego (wcześniejsze od związanego z dniem 25 grudnia święta Narodzenia Chrystusa) poprzedzały początkowo trzy tygodnie przygotowania.

Ta modlitwa nawiązuje do ułomności (lenistwa, zniechęcenia, chciwości, pustosłowia), jakich powinniśmy żałować oraz przeciwstawnych im cnót (pokora, cierpliwość, miłość miłosierna).

ozglądasz się za jakąś oryginalną modlitwą na Wielki Post? Możliwe, że zainteresuje cię wielkopostna modlitwa z IV wieku przypisywana św. Efremowi Syryjczykowi. Odmawia się ją dwukrotnie w dni powszednie Wielkiego Postu. W jej słowach streszcza się istota tego szczególnego czasu, cel starań każdego chrześcijanina.

Pierwszy raz recytujemy ją, robiąc znak krzyża oraz niski pokłon po każdym wezwaniu. Po tym oddajemy dwanaście mniejszych pokłonów, którym także towarzyszy znak krzyża oraz prośba: „Boże, oczyść mnie grzesznego!”. Następnie ponownie czytamy całą modlitwę i dopiero na końcu składamy głęboki pokłon.

Mam nadzieję, że moje doświadczenie nie jest odosobnione, kiedy z poruszeniem patrzę na to, w jaki sposób ludzie w internecie zwracają się do siebie. Nie mam tutaj na myśli zjawiska hejtu (to temat na inny tekst), ale bycia "autentycznym i szczerym". Co ta autentyczność oznacza i dlaczego moje psychoterapeutyczne "ja" nie ma na nią do końca zgody?

„Wolę być szczera niż miła”
Rozumiem intencje, jakie stoją za tym zdaniem. Niewątpliwie szczerość jest wartością. Dodałabym: skoncentrowaną na sobie. Tego w niej właśnie nie lubię. Chcę być szczera po to, aby ten drugi poznał to, co JA na jakiś temat myślę, co JA uważam, co DLA MNIE ważne. W szczerości tak pojmowanej (jako przeciwstawnej do bycia miłym) nie ma miejsca na przyjęcie inności, wycofanie się ze swojego „ja wiem lepiej”.

Samotność, udręka, strach przed śmiercią, zaniedbanie... W obliczu tych doświadczeń prawdziwym „antidotum” jest realna obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszej Eucharystii.

Nie jest dobrze, aby człowiek był sam” (Rdz 2,18). To, co Bóg ogłosił na początku stworzenia, czuje każdy człowiek. Już przed upadkiem Adam odczuwał głęboką potrzebę bycia z kimś innym. Jak powiedział ksiądz i teolog Luigi Giussani (1922-2005): „Aby być sobą, potrzebuję kogoś innego. Sami nie możemy być sobą.”

Jeden z największych propagatorów nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny mówi o tych błędach i podpowiada, jak dobrze odmawiać różaniec.

Różaniec: rozważanie tajemnic Odkupienia
Św. Ludwik Maria Griñon de Montfort niestrudzenie propagował nabożeństwo do Matki Jezusa i zgodnie z Jego wolą, również Matki naszej. Był wielkim czcicielem Najświętszej Maryi Panny.

Ta przepiękna modlitwa została zapisana przez sługę Bożego ks. Dolindo Ruotolo w liście z dnia 6 października 1940 roku.

Jezus do duszy:

„Z jakiego powodu wzburzony ulegasz zamętowi? Oddaj Mi swoje sprawy, a wszystko się uspokoi. Zaprawdę powiadam wam, każdy akt prawdziwego, ślepego, pełnego oddania się Mi przyniesie owoc, jakiego pragniecie i rozwiąże najbardziej napięte sytuacje.

Całkowicie zdać się na Mnie nie oznacza walczyć, denerwować się i rozpaczać, a jednocześnie prosić Mnie niecierpliwie, bym to Ja po twojej myśli przemienił wzburzenie w modlitwę. Całkowicie zdać się na Mnie znaczy zamknąć ze spokojem oczy duszy, odsunąć niespokojne myśli i zamęt, oddać się Mi, tak bym tylko Ja działał i powtarzać: «Ty się tym zajmij».

Zamieszać w strukturze człowieka.

Nieustannie powinniśmy pamiętać o „trójstopniowej strukturze” każdego człowieka. Na zewnątrz każdy z nas ma miłe i przyjemne „opakowanie”. W czasie pierwszych spotkań jesteśmy dla siebie tacy grzeczni, uprzejmi – pokazujemy tylko to, co w nas najpiękniejsze. Pilnujemy tego zwłaszcza, jeśli chcemy zyskać sobie czyjąś sympatię. W tym stanie można trwać przed kimś przez wiele lat. Aby zobaczyć następny stopień „struktury” człowieka, trzeba z nim koniecznie zamieszkać. Dopiero wtedy przekonamy się, że ten cudowny człowiek też potrafi pokazać rogi.

Bp Thomas J. Olmsted dzieli się wskazówkami, których nie możemy pominąć, jeśli chcemy wzmocnić jedność w naszym domu. Zjednoczona rodzina zawsze będzie miała Chrystusa za przewodnika.

Zpewnością czytaliście artykuły, w których są sugestie, aby podjąć różne działania w celu poprawy jedności rodziny. Problem polega na tym, że wielu z nich ma tendencję do pomijania strony chrześcijańskiej, podczas gdy w rzeczywistości to właśnie w małżeństwie para spotyka się, aby stworzyć rodzinę, która będzie wierna Chrystusowi. 

Czy księża płaczą? Tak, płaczą.
I dlaczego ksiądz płacze?
- Księża płaczą z wielu powodów...
Czyż księża nie są ludźmi Boga? Dlaczego mieliby płakać?
- Tak, księża to ludzie Boga, to prawda, ale to nie superbohaterowie, ani nie kamienie.
Oni też są ludźmi.
Ale dlaczego ksiądz płacze?
- Księża też przeżywają samotność. Otaczają ich ludzie, ale są sami i bywa, że nikt ich nie rozumie.

Rozpocznij dzień od krótkiej modlitwy powierzającej Bogu twe serce.
Ponad wszystkie rzeczy na tym świecie Bóg pragnie naszego serca. Chce, abyśmy Go kochali, a sam otacza nas obficie miłością. Możemy okazać Bogu swoją miłość, poświęcając Mu pierwsze chwile dnia i ofiarując Mu swoje serce.

Oto stosowna krótka modlitwa zaczerpnięta z Katolickiego modlitewnika kieszonkowego (The Catholic’s Pocket Prayer Book).

Modlitwa poranna
O Boże, jedyne dobro moje,
Stwórco mój i Przeznaczenie moje,
Oddaję Ci swoje serce.
Cześć i chwała niech będzie Tobie
na wieki wieków. Amen.

Wizja ks. Jana Bosko: Kościół będzie przeżywał ciężkie chwile, ale te dwie kolumny go uratują.

„Lecz wtedy zobaczyłem, jak nagle z ciemności i wzburzonego morza wyłaniają się w górę dwie wspaniałe, świetlane kolumny” – tak św. Jan Bosko opisywał jedną ze swych nadprzyrodzonych wizji.
Towarzystwo św. Franciszka Salezego, czyli salezjanie, nie zostali założeni przez św. Franciszka Salezego, choć jego imię noszą. Powstanie zgromadzenia zainicjował włoski kapłan, posługujący najpierw wśród więźniów i chorych, a potem wśród turyńskiej młodzieży, ks. Jan Bosko – człowiek niezwykle obdarowany. Słynął z wielkiego serca, cudów, które już za jego życia opisywano i dokumentowano, oraz snów i widzeń przyszłości.

Wizja ks. Bosko: ciężko uszkodzony okręt Kościoła
Był wieczór 26 maja 1862 r. 47-letni ks. Jan dostępuje widzenia o wielkiej wadze dla przyszłości Kościoła.

Czy w niebie będziemy młodzi?
Chyba każdy przynajmniej raz w życiu zastanawiał się, jak będzie wyglądało nasze życie po śmierci. Nurtują nas pytania o funkcjonowanie przyszłej rzeczywistości zwłaszcza, kiedy uświadomimy sobie, że nasze ciała pozostaną na ziemi. W niebie nie będzie już chorób i cierpienia. Ale czy to oznacza, że nie będzie w nim… starości?

Abstrahując od wyniku sądu ostatecznego i zakładając, że w końcu kiedyś trafimy do nieba, możemy snuć rozmaite wizje na temat tego jak będzie wyglądało nasze życie wieczne. Źródeł inspiracji dostarczają nam nie tylko Pismo Święte i Tradycja Kościoła, ale także refleksje świętych. O czym nam mówią?