„Byłem przekonanym ateistą, nie potrzebowałem religii. Każda rozmowa o Kościele i Bogu była dla mnie okazją do kpiny i ataku” – opowiada Giuseppe. Przeczytajcie, co się wydarzyło potem.

Chrzest zadeklarowanego ateisty
Podczas Wigilii Paschalnej w kościołach na całym świecie znów odbywał się tradycyjny chrzest dorosłych katechumenów. W ubiegłym roku z powodu pandemii w wielu miejscach został on przeniesiony na inny termin. W bazylice św. Jana na Lateranie, która jest katedrą biskupa Rzymu, chrzest w tym roku przyjęło sześć osób.

Zaczęłam zastanawiać się nad tym pytaniem, bo podobno powstał o tym film na YouTubie, w którym para katolików przekonuje, że w katolickim małżeństwie seks jest obowiązkowy. Filmu nie obejrzałam, bo zniknął z YouTube’a, więc nie mogę polemizować z przedstawionymi w nim tezami. Napiszę zatem, jak ja bym odpowiedziała na to pytanie.

Generalnie wydaje mi się, że mówienie o małżeńskim seksie jako o obowiązku jest nietrafione. Obowiązkiem może być zmywanie naczyń czy odkurzanie. Coś, co trzeba odbębnić, a niekoniecznie sprawia nam to przyjemność. Mało tego, obowiązkiem też nie powinniśmy nazywać np. chodzenia do kościoła w każdą niedzielę. Jest to jak najbardziej słuszne postępowanie, ale ma ono wynikać z miłości do Boga i pragnienia bycia blisko Niego, a nie z obowiązku.

Zdarza się też czasami, że spowiednik zaczyna straszyć penitenta. Powiem uczciwie, że jako penitent szczerze nie znoszę takich sytuacji.
Miłosierdzie i zwątpienie
Chodzenie do spowiedzi jest dla mnie sporym wyzwaniem. Są spowiedzi, po których mam wrażenie spotkania z Bogiem i miłosierdziem. Są też takie, po których wychodzę z olbrzymim poczuciem winy i żalem.

Po tych pierwszych rodzi się we mnie motywacja do poprawy życia. Po drugich zaczynam wątpić, czy moja wiara i praca wewnętrzna mają sens. Są nawet takie, po których przez sekundę pomyślę sobie: „Nigdy więcej!”.

Kapucyn odparł: „Poradźcie temu uczonemu, żeby poszedł na łąkę i tam intensywnie myślał, że jest krową. Zobaczymy, czy wyrosną mu rogi!”.
Większość opracowań dotyczących o. Pio skupia się na jego cierpieniu i doświadczeniach mistycznych. Gubi się w nich gdzieś jego bardzo bezpośrednia i energiczna osobowość oraz zdolność do szybkiej, a błyskotliwej riposty.

Niechęć do kultu własnej osoby
Kiedy tylko okazało się, że (wtedy jeszcze młody) kapucyn ma zdolność czynienia cudów, a potem rozeszła się wieść, że ma stygmaty, do klasztoru w San Giovanni Rotondo zaczęły ciągnąć tłumy. Niektórzy przychodzili, by prosić o pomoc, inni z ciekawości.

To kolejne pytanie, nad którym zaczęłam się ostatnio zastanawiać. Okazało się, że jedno z polskich czasopism wydało numer pod tytułem „Siła kobiet” i zilustrowało swoją okładkę nagą kobietą. Przyznam, że nie rozumiem tego przekazu. Czy symbolem kobiecej siły ma być nagość?

Nagość nie jest żadnym osiągnięciem, nie wymaga wiele wysiłku, każda z nas codziennie jest naga, w końcu przebieranie się czy mycie jest dość powszechną czynnością.

Powstała książka „Lepsza połowa”, której ma na celu udowodnienie wszystkim czytelnikom, że kobiety są po prostu lepsze. W końcu nikt nie zaprzeczy naukowym faktom, że kobiety żyją dłużej, że mniej chorują, że widzą więcej kolorów. Także teraz jakikolwiek spór z mężem, jakakolwiek rywalizacja z kolegami w pracy, to my cyk – wyciągamy książkę, w której mamy naukowy dowód, że jesteśmy lepsze. Pozostaje tylko otworzyć szampana i wsłuchiwać się w głos oklasków.

Ok, koniec fantazji, trzeba wrócić do rzeczywistości. Bo o ile faktycznie kobiety żyją dłużej, mniej chorują i widzą więcej kolorów, to w żadnym wypadku nie oznacza, że kobiety „są lepszą częścią ludzkości” – jak czytamy w opisie powyższej książki. Owszem, w niektórych rzeczach kobiety osiągają lepsze wyniki niż mężczyźni, ale z drugiej strony mężczyźni też w pewnych dziedzinach są lepsi od kobiet. Myślę, że jest to oczywiste.

Nie był urwisem, lecz stał się opiekunem i patronem urwisów. Mowa o świętym Janie Bosko, włoskim księdzu z Turynu, którego Kościół w liturgii czci w dniu 31 stycznia. Zafascynowany postacią świętego Franciszka Salezego, łagodnego, pokornego duszpasterza troszczącego się o zbawienie dusz, stał się założycielem Rodziny Salezjańskiej i autorem wyjątkowego systemu wychowawczego, docenianego także przez współczesnych pedagogów.

Święty Jan Bosko urodził się 16 sierpnia 1815 r. w ubogiej, wiejskiej rodzinie w Becchi niedaleko Turynu (Piemont). Rychło zmarł jego ojciec Franciszek Bosko, a matka Małgorzata Occhiena z czasem przejęła obowiązki gospodyni w założonym przez syna oratorium. W wieku zaledwie dziewięciu lat przyszły święty miał proroczy sen: „Byłem niedaleko domu, na dużym podwórzu, na którym bawiło się wielu chłopców. Jedni się śmiali, inni grali w coś, wielu przeklinało. Słysząc to, rzuciłem się między nich i przy pomocy słów i pięści usiłowałem ich uciszyć. W tym momencie pojawił się przede mną majestatyczny, pięknie ubrany mężczyzna, cały spowity białym płaszczem. Jego twarz jaśniała takim blaskiem, że nie mogłem na nią patrzeć. Nazwał mnie po imieniu i kazał stanąć na czele tych chłopców. Dodał: »Będziesz musiał pozyskać ich przyjaźń dobrocią i miłością, a nie pięściami«”.

Nabożeństwo pierwszych piątków od lat cieszy się wśród wiernych wielką popularnością. Z tą praktyką wiąże się słynne dwanaście obietnic, jakie Pan Jezus zostawił w objawieniach siostrze Małgorzacie Marii Alacoque.
Co zostało obiecane tym, którzy wytrwają przez 9 pierwszych piątków? W jaki sposób to nabożeństwo może przemienić nasze życie duchowe? Na czym polega spowiedź wynagradzająca? Tajniki pierwszych piątków odsłaniają ks. Mateusz Dudkiewicz i Marek Zaremba w najnowszej książce “Dwa Serca”.

Miriam Arbter‑Korczyńska: Jakie obietnice są związane z nabożeństwem pierwszych piątków?

Internet obiegła wiadomość o domniemanym cudzie, jakiego doświadczyła Włoszka Felicia Vitiello. Zaczęło się od nagrania na FB. Lekarze i fizjoterapeuci ze szpitala w Castellammare są zaskoczeni.

Być może to był cud za sprawą o. Pio. Tak przynajmniej twierdzi Felicia Vitiello. Mieszkanka Gragnano położonego niedaleko Neapolu w długim filmie ze szpitala opowiada o tym, jak „narodziła się na nowo” po dwukrotnej śpiączce.

„Cierpliwość w życiu musi być naszym chlebem powszednim; a zwłaszcza z nami samymi, bo bardziej od każdego innego – sobie ciążymy” – podkreślał św. Franciszek Salezy.
„Gniew i siła nikogo nie zbliżą do mety: cierpliwość i wytrwałość, to mędrca zalety” – mawiał popularny bajkopisarz La Fontaine. Ta maksyma doskonale oddaje, jak wiele wysiłku kosztuje nas przeżywanie pewnych sytuacji bez uporczywego poszukiwania wyjścia z sytuacji.

Cierpliwość do dzieci – skąd ją brać?

To że ktoś kiedyś znalazł powód, by „zdecydować”, że „niechodzenie do kościoła” na niedzielną mszę jest grzechem, samo w sobie jest symptomem poważnej „zapaści” w formacji chrześcijańskiej.
Na postawione w tytule pytanie należałoby właściwie odpowiedzieć: nikt i nigdy. Nie dlatego, jakoby zaniedbywanie uczestnictwa w niedzielnej Eucharystii (bo o nią chodzi) nie było grzechem, ale dlatego, że sprawa jest dość oczywista.

Czym jest grzech?
Postawienie pytania w ten sposób „trąci” typowo zachodnim, „rzymskim”, a więc jurydycznym myśleniem o grzechu. Można by je skrótowo opisać w ten sposób: grzech to przestępstwo, którego ewentualne popełnienie należy usankcjonować odpowiednią karą.

Krzysztof Krawczyk, znany, popularny i niezwykle lubiany wokalista, obdarzony pięknym, mocnym barytonem, zmarł 5 kwietnia w Wielkanocny Poniedziałek. Pozostawił po sobie ponad 100 płyt – dorobek ponad 50 lat aktywności artystycznej i pozostały po nim wspomnienia. Artystę w poniższym wideo wspomina bp Antoni Długosz.