All Hallows’ Eve czyli „wigilię Wszystkich Świętych” w Rzymie do kościelnych obchodów wprowadził papież Grzegorz III.
Święto Halloween, obchodzone w noc z 31 października na 1 listopada, wzbudza w Polsce wiele sprzecznych opinii, zwłaszcza wśród osób wierzących. I trudno się temu dziwić, gdyż obyczaj ten ma u nas całkiem świeżą genezę. Wprowadzono go mniej więcej 20 lat temu, na fali zmian, które bez reszty otworzyły nasz kraj na szeroko pojętą obyczajowość zachodu Europy. Jednak na samym Zachodzie obrzęd ten funkcjonował już od najdawniejszych czasów, zarówno w Kościele, jak i na jego obrzeżach.

Aniołowie kojarzą nam się jednoznacznie, jako przyjazne istoty – nasi niewidzialni opiekunowie. Zastanawialiście się jednak nad tym, ilu tak naprawdę jest aniołów? I czy są między nimi jakieś różnice?
Słowo „anioł” pochodzi z języka greckiego i oznacza ambasadora lub posłańca; nie określa ono jednak natury istot, do których się odnosi. Wskazuje jedynie na ich funkcję, powierzoną im posługę. Dlatego też Pismo Święte stosuje to pojęcie, mówiąc zarówno o ludziach, jak i o duchach niebieskich. W dzisiejszym użyciu odnosi się ono jednak wyłącznie do bytów duchowych, nieposiadających ciała, stojących wyżej w hierarchii od człowieka, a niżej od Boga.

Znacie dowcipną historię o tym, jak św. Piotr próbuje dowiedzieć się, w jaki sposób niektóre dusze dostały się do Nieba bez jego pozwolenia? Mały spoiler: Matka Boża ma w tej opowieści swoją rolę.
Historię, którą publikujemy poniżej, znaleźć można na portalach społecznościowych. Nie jest to z pewnością traktat teologiczny, lecz mimo niedoskonałości świetnie pokazuje, jak Matka Boża stara się wspomóc nas w drodze do Jezusa – także wtedy, gdy z tej drogi zbaczamy.
Podobno św. Piotr zdumiał się kiedyś, zobaczywszy w Niebie dusze, których na pewno sam nie wpuścił przez bramę. Zaciekawiony, skąd się tam wzięły, zaczął szukać miejsca, przez które mogły się przedostać bez jego wiedzy.

Pokój zamieszka, kiedy Pan przybędzie.

W adwentowej refleksji, w skupieniu przy konfesjonale, w ciszy wyczekiwania na wigilijną gwiazdę,

do gorącego i otwartego serca niech przyjdzie Pan

i umocni nas swoim pokojem,

byśmy go mogli rozdawać wszędzie tam, gdzie niepokój.

Błogosławionych świąt Bożego Narodzenia.

Pamiętam, że jako dziecko często słyszałem tekst: „jaka Wigilia, taki cały rok”. Rodzice motywowali nas tym porzekadłem do sprzątania, pomocy w przygotowaniach i, co najważniejsze, powstrzymywania się od kłótni. Szczególnie wtedy, gdy napięcie w domu rosło wprost proporcjonalnie do temperatury w kuchni.

 Generalne porządki

Może tym razem zamiast stawać na głowie, by kupić ostatecznie prezenty, wymyć wszystkie okna i zrobić rybę na dwa dodatkowe sposoby, spróbujemy zaplanować ciągle odkładaną spowiedź, wstać choć jeden raz na roraty i znaleźć chwilę, żeby zwyczajnie się zatrzymać i podjąć refleksję nad tym, co przed nami?
Wiem, że brzmi to jak powtarzany rokrocznie życzeniowy refren wiecznie zagonionego człowieka, ale to prawda o mnie samym, bo przez lata do przedświątecznej spowiedzi „wpadałem” gdzieś pomiędzy zabijaniem karpia a kupowaniem na ostatnią chwilę niechcianych skarpet.

Mówiąc NIE przedświątecznym szaleństwom, odnajdziesz adwentową równowagę i przygotujesz serce na przyjęcie Nowonarodzonego.

Parę lat temu, wspinając się na palce, by resztkami sił zawiesić w salonie setną błyszczącą girlandę, usłyszałam jak mój najmłodszy syn szepcze do kolegi, który wpadł do nas na wspólną zabawę: „Moja mama nie lubi Bożego Narodzenia”. Wciąż pamiętam spojrzenie chłopca, mieszankę przerażenia i dezorientacji malującą się na jego twarzy. Wiedziałam, co sobie myślał: „Co za matka nie lubi świąt?”.

Adwent. Czas kontemplacji i refleksji

Zgodnie z tradycją, Adwent, z łacińskiego adventus, czyli „przyjście”, to czas przygotowań, czterotygodniowy okres poprzedzający Boże Narodzenie poświęcony kontemplacji, refleksji i oczekiwaniu na przyjście Mesjasza. W historii Kościoła uznawany był za czas ciszy i szykowania serc na przyjęcie rodzącego się w stajence Zbawiciela.

Niesione okołoświątecznym szaleństwem dzieci często tracą z oczu to, co najważniejsze. Czas Adwentu i Bożego Narodzenia jest sposobem na ponowne przeżycie narodzin Chrystusa i pogłębienie wiary. Oto kilka wskazówek, jak zachęcić dzieci do tego, by odkryły Boże Narodzenie na nowo.

Chcąc nadać Adwentowi i świętom sens, mamy do dyspozycji mnóstwo sztuczek, aby zainteresować dzieci i nauczyć je nieco więcej o życiu Jezusa. Wspólne przygotowanie szopki, kalendarza adwentowego czy modlitwa z całą rodziną to tylko niektóre sposoby na dodanie temu czasowi głębi.

Znajdź czas na wspólną modlitwę