Gerard był starszym bratem św. Bernarda z Clairvaux (+ 1153). Szykował się do stanu rycerskiego. Gdy Bernard zdecydował się obrać stan zakonny, usiłował odwieść go od tego zamiaru. Bernard przepowiedział mu wtedy dzień, w którym cierpienie rozjaśni jego umysł, a cios zadany włócznią sprawi, że braterska rada poprzez ranę dotrze w głąb serca. W kilka dni później przy obleganiu zamku w Grancey Gerard odniósł ranę i dostał się do niewoli. Gdy ozdrowiał, przyłączył się do braci, którzy byli już w Cîteaux. W roku 1115 należał do grupy, która zakładała opactwo w Clairvaux. Troszczył się w nim m.in. o murarkę, kowalstwo, ogród i warzywnik. Bernard powierzał mu następnie sprawy bardziej delikatne i chętnie zabierał go z sobą. Jeździł m.in. do Rzymu, gdy Innocenty II wezwał wielkiego reformatora do siebie.
Gdy wracali, Gerard zachorował w Viterbo, ale dzięki modlitwie Bernarda powrócił do zdrowia. Na nowo zapadł na zdrowiu w Clairvaux. Intonując psalm 148, zmarł 13 października 1138 r. Bernard, nie mogąc powstrzymać żalu, napisał wówczas mowę, która należy do najpiękniejszych stronic Doktora Miodopłynnego.
Cystersi czcili zawsze Gerarda jako błogosławionego. Kult zaaprobowano w roku 1702.