Elred (Aelred) urodził się w 1110 r. w Hexham w Northumberland w rodzinie kapłana Eilafa, opiekuna sanktuarium w Hexham (w tamtych czasach celibat jeszcze nie obowiązywał). Ojciec wysłał go na dwór króla Szkocji Dawida I (późniejszego świętego), by spędził tam kilka lat. Został majordomusem. Około 1134 r. opuścił jednak dwór i wstąpił do opactwa cystersów w Rievaulx.

Został opatem nowego klasztoru cystersów w Revesby, a w roku 1147 opatem samego Rievaulx, a tym samym przełożonym wszystkich cystersów w Anglii. Większość swego życia spędził w tym właśnie klasztorze. Za jego czasów bardzo wyraźnie rozrósł się on i liczył ok. 600 mnichów. Elred odbywał coroczne wizyty w innych klasztorach cysterskich na terenie Anglii i Szkocji; odwiedził także Citeaux i Clairvaux. Podróże te odbiły się na jego zdrowiu; pod koniec życia cierpiał na bardzo bolesną, choć nie zidentyfikowaną chorobę (być może był to artretyzm lub choroba nerek). Był znany ze swojej wstrzemięźliwości - mówiono o nim, że bardziej przypomina ducha niż człowieka. Jego dar niezwykłej wymowy przyniósł mu miano "św. Bernarda północy".

Napisał wiele ważnych dzieł z zakresu duchowości; w naszych czasach najbardziej znany z nich to wzorowany na Cyceronie traktat "O przyjaźni duchowej". Napisał też kilka dzieł historycznych, dwa z nich dedykując królowi Anglii Henrykowi II, doradzając mu, jak być dobrym królem. Do XX w. Elred był znany raczej jako średniowieczny historyk, autor "Życia św. Edwarda, króla i wyznawcy". Korespondował też z wieloma wybitnymi mężami swego czasu, niestety korespondencja ta nie zachowała się.

Elred zmarł 12 stycznia 1167 r. w Rievaulx i został pochowany w kapitularzu klasztornym. Jego grób natychmiast został otoczony kultem, który w 1476 roku został zatwierdzony przez kapitułę generalną cystersów. Wcześniej, w 1191 r., nastąpiło przeniesienie jego relikwii.