Do Betlejem! To kierunek, który warto obrać sobie w Adwencie. Poprowadzi nas tam czułość i nawrócenie. Wszystko po to, byśmy 24 grudnia wieczorem znaleźli się w dobrym miejscu i czasie.

Gdy zaczyna się Adwent, to często sięgam po jedną z książek, która już od wielu lat znajduje się w mojej biblioteczce. Dostałem ją, jak miałem 10, może 12 lat. Mowa o „Tajemnicy Bożego Narodzenia”, której autorem jest Jostein Gaarder. Tak, ten sam, który napisał dużo bardziej znaną powieść „Świat Zofii”. Dzięki tej książce wielu – nie tylko młodych – ludzi zainteresowało się filozofią.

Okruchy
„Tajemnica Bożego Narodzenia” nie jest tak obszerna jak „Świat Zofii”. Niemniej, zawiera w sobie równie wiele mądrości. Pomimo moich 34 lat ta książka wciąż mnie urzeka – swoją prostotą, ale też głębią. Przed nami kolejny Adwent – postanowiłem, że i w tym roku przeczytam tę historię. Niby ją znam, ale tak naprawdę za każdym razem odkrywam w niej coś nowego. Jakiś okruch, szczegół, który każe mi trochę inaczej spojrzeć na tę opowieść.

Adwentowe oczekiwanie ma wymiar głębszy niż tylko ten, który prowadzi nas do Bożego Narodzenia.
Paruzja
Jednym z często używanych w czasie Adwentu słów jest termin pochodzenia greckiego – paruzja. Słowo to używane jest w greckim Nowym Testamencie i najczęściej odnosi się do powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa na końcu czasów.

Słowo to oznacza „przybycie” lub „obecność” i odnosi się do dnia, w którym Jezus powróci w chwale.

Adwent zawsze był w ten sposób kojarzony, ponieważ pierwsze przyjście Jezusa w Boże Narodzenie w naturalny sposób przypomina nam o Jego powtórnym przyjściu, na które mamy się przygotować. Na tę rzeczywistość otwiera nas modlitwa mszalna w pierwszą niedzielę Adwentu.

Chyba najbardziej kojarzącym się z Adwentem kolorem jest fioletowy. Jednak nie każdy wie, że ta barwa była dawniej kojarzona z żałobą, a w czasie Adwentu prym wiodły zieleń i czerwień.

„W adwenta ziemia święta” – to zdanie, które dawniej padało w niemal każdym polskim domu. W związku z tym, jak pisze Elwira Madziar-Kosieradzka, często już od listopada aż do wiosny zakazane były wszelkie prace polowe. Nie wolno było nawet wbijać palików w ziemię. Wieczory spędzano więc głównie w domu – kobiety darły pierze na poduszki lub przebierały fasolę i przygotowały ozdoby na święta.

Zielony jak wieniec
Jedną z częściej wykonywanych i wciąż dziś popularnych ozdób jest wieniec pleciony z zielonych gałązek. Ozdabia się go czterema świecami, które symbolizują adwentowe niedziele. Czasami wieńce wiesza się też na drzwiach. Ta tradycja ma jednak pogańskie korzenie – ma sprawić, że gospodarstwo domowe będzie chronione przed odwiedzinami zmarłych. Dawniej mieszkańcy Beskidów już od połowy grudnia wieszali w oknach i na drzwiach gałązki drzew iglastych symbolizujących życie – w obawie przed spiskującymi w wigilię św. Łucji duszami.

JAK ODPRAWIĆ GODZINĘ ŁASKI?

 Jest taka godzina w ciągu roku, gdy Niebo otwiera się szeroko dla każdego człowieka. Przez 60 minut na świat wylewają się fale łask. W tej godzinie nawrócić się może nawet najbardziej zatwardziały grzesznik. Ta godzina, to GODZINA ŁASKI, która jest wyjątkowym prezentem dla ludzkości od Niepokalanej. Przypada 8 grudnia o godz. 12.00.

Objawienia w Montichiari

O Godzinie Łaski powiedziała nam sama Maryja w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia – 8 grudnia 1947 r. w Montichiari we Włoszech. Montichiari – czyli Jasna Góra! W tej maleńkiej włoskiej miejscowości Maryja ukazywała się pielęgniarce Pierinie Gili. Pierwsze objawienie miało miejsce 24 listopada 1946 r. w szpitalu. Pierina zobaczyła płaczącą Madonnę, której pierś przebijały trzy miecze. Powiedziała tylko trzy słowa: „Modlitwa. Ofiara. Pokuta”. Kiedy Pierina ponownie zobaczyła Matkę Bożą, bardzo się zdziwiła. Tym razem Maryja uśmiechała się, miała na sobie jasną szatę, a w miejscu trzech mieczy były przepiękne róże: biała, czerwona i złota. Przedstawiła się, jako Róża Duchowa.
Objawienia powtarzały się bardzo często. To najbardziej pamiętne miało miejsce 8 grudnia 1947 r. w bazylice w Montichiari. Maryja powiedziała:
,,Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia, w południe obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata. Dzięki modlitwie w tej godzinie, ześlę wiele łask dla duszy i ciała. Będą masowe nawrócenia. Dusze zatwardziałe i zimne jak marmur poruszone będą łaską Bożą i znów staną się wierne i miłujące Boga. Jest moim życzeniem, aby ta Godzina była rozpowszechniona. Wkrótce ludzie poznają wielkość tej Godziny Łaski. Jeśli ktoś nie może w tym czasie nawiedzić kościoła, a będzie modlił się w południe w domu, ten także otrzyma za moim pośrednictwem wiele łask. Każdy, kto będzie modlić się w tej intencji i wylewał łzy pokuty, odnajdzie pewną drabinę niebieską, przez me macierzyńskie Serce będzie też miał zapewnioną opiekę i łaskę. Maryja prosiła, aby ustanowić to nowe nabożeństwo w całym Kościele. Wskazała także na swoje Serce: Spójrz na to Serce, które tak umiłowało ludzkość, ale większość ludzi tylko rzuca w nie obelgami. Jeśli dobrzy i źli zjednoczą się w modlitwie, dostąpią przez to Serce miłosierdzia i otrzymają dar pokoju.”

Pamiętam, że jako dziecko często słyszałem tekst: „jaka Wigilia, taki cały rok”. Rodzice motywowali nas tym porzekadłem do sprzątania, pomocy w przygotowaniach i, co najważniejsze, powstrzymywania się od kłótni. Szczególnie wtedy, gdy napięcie w domu rosło wprost proporcjonalnie do temperatury w kuchni.

 Generalne porządki

Może tym razem zamiast stawać na głowie, by kupić ostatecznie prezenty, wymyć wszystkie okna i zrobić rybę na dwa dodatkowe sposoby, spróbujemy zaplanować ciągle odkładaną spowiedź, wstać choć jeden raz na roraty i znaleźć chwilę, żeby zwyczajnie się zatrzymać i podjąć refleksję nad tym, co przed nami?
Wiem, że brzmi to jak powtarzany rokrocznie życzeniowy refren wiecznie zagonionego człowieka, ale to prawda o mnie samym, bo przez lata do przedświątecznej spowiedzi „wpadałem” gdzieś pomiędzy zabijaniem karpia a kupowaniem na ostatnią chwilę niechcianych skarpet.

Mówiąc NIE przedświątecznym szaleństwom, odnajdziesz adwentową równowagę i przygotujesz serce na przyjęcie Nowonarodzonego.

Parę lat temu, wspinając się na palce, by resztkami sił zawiesić w salonie setną błyszczącą girlandę, usłyszałam jak mój najmłodszy syn szepcze do kolegi, który wpadł do nas na wspólną zabawę: „Moja mama nie lubi Bożego Narodzenia”. Wciąż pamiętam spojrzenie chłopca, mieszankę przerażenia i dezorientacji malującą się na jego twarzy. Wiedziałam, co sobie myślał: „Co za matka nie lubi świąt?”.

Adwent. Czas kontemplacji i refleksji

Zgodnie z tradycją, Adwent, z łacińskiego adventus, czyli „przyjście”, to czas przygotowań, czterotygodniowy okres poprzedzający Boże Narodzenie poświęcony kontemplacji, refleksji i oczekiwaniu na przyjście Mesjasza. W historii Kościoła uznawany był za czas ciszy i szykowania serc na przyjęcie rodzącego się w stajence Zbawiciela.

Niesione okołoświątecznym szaleństwem dzieci często tracą z oczu to, co najważniejsze. Czas Adwentu i Bożego Narodzenia jest sposobem na ponowne przeżycie narodzin Chrystusa i pogłębienie wiary. Oto kilka wskazówek, jak zachęcić dzieci do tego, by odkryły Boże Narodzenie na nowo.

Chcąc nadać Adwentowi i świętom sens, mamy do dyspozycji mnóstwo sztuczek, aby zainteresować dzieci i nauczyć je nieco więcej o życiu Jezusa. Wspólne przygotowanie szopki, kalendarza adwentowego czy modlitwa z całą rodziną to tylko niektóre sposoby na dodanie temu czasowi głębi.

Znajdź czas na wspólną modlitwę