„Stracić dziewictwo” to bardzo mocne wyrażenie. Pewien chłopak „po przejściach” postanowił żyć w czystości i poprosił Pana Boga o nowe dziewictwo.
Być może straciłeś dziewictwo w wyniku potknięcia lub zanim podjąłeś decyzję o życiu w czystości. Lub w wyniku relacji z kimś, kogo bardzo kochasz, i masz lub miałeś tę osobę za kobietę lub mężczyznę twojego życia. Lub też w wieku nastoletnim dałeś się ponieść pożądaniu i zaplątałeś się. Nie zawsze w złej wierze lub z pożądliwości, ani z chęci wykorzystania kogoś, czasami z naiwności lub z ciekawości, a nawet z miłości, z zagubienia, które powstało w twoim sercu za sprawą seksualności odzywającej się w twoim ciele.

Bez względu na to, co cię do tego doprowadziło, stało się. I to się nie zmieni. Czy myślisz, że odzyskanie niewinności jest możliwe? Czy jest sposób, aby powrócić do czystości serca? – pyta ks. ks. Jesús M. Silva Castignani, autor książki Odzyskać niewinność.

Wciąż masz szansę na czystość
„Stracić dziewictwo” to bardzo mocne wyrażenie. Odnosi się do konkretnego czynu, bardzo realnego, który dzieje się w konkretnym momencie, po raz pierwszy, oddziela „przed” i „po” na linii czasu naszego życia. Z perspektywy chrześcijańskiej czymś pięknym jest utrata dziewictwa z osobą, którą się wybrało i z którą się związało w sakramencie małżeństwa. Jednak wielu z was – być może większość – dojdzie do swojej nocy poślubnej bez tej pieczęci.

Zaczęłam zastanawiać się nad tym pytaniem, bo podobno powstał o tym film na YouTubie, w którym para katolików przekonuje, że w katolickim małżeństwie seks jest obowiązkowy. Filmu nie obejrzałam, bo zniknął z YouTube’a, więc nie mogę polemizować z przedstawionymi w nim tezami. Napiszę zatem, jak ja bym odpowiedziała na to pytanie.

Generalnie wydaje mi się, że mówienie o małżeńskim seksie jako o obowiązku jest nietrafione. Obowiązkiem może być zmywanie naczyń czy odkurzanie. Coś, co trzeba odbębnić, a niekoniecznie sprawia nam to przyjemność. Mało tego, obowiązkiem też nie powinniśmy nazywać np. chodzenia do kościoła w każdą niedzielę. Jest to jak najbardziej słuszne postępowanie, ale ma ono wynikać z miłości do Boga i pragnienia bycia blisko Niego, a nie z obowiązku.

To kolejne pytanie, nad którym zaczęłam się ostatnio zastanawiać. Okazało się, że jedno z polskich czasopism wydało numer pod tytułem „Siła kobiet” i zilustrowało swoją okładkę nagą kobietą. Przyznam, że nie rozumiem tego przekazu. Czy symbolem kobiecej siły ma być nagość?

Nagość nie jest żadnym osiągnięciem, nie wymaga wiele wysiłku, każda z nas codziennie jest naga, w końcu przebieranie się czy mycie jest dość powszechną czynnością.

Powstała książka „Lepsza połowa”, której ma na celu udowodnienie wszystkim czytelnikom, że kobiety są po prostu lepsze. W końcu nikt nie zaprzeczy naukowym faktom, że kobiety żyją dłużej, że mniej chorują, że widzą więcej kolorów. Także teraz jakikolwiek spór z mężem, jakakolwiek rywalizacja z kolegami w pracy, to my cyk – wyciągamy książkę, w której mamy naukowy dowód, że jesteśmy lepsze. Pozostaje tylko otworzyć szampana i wsłuchiwać się w głos oklasków.

Ok, koniec fantazji, trzeba wrócić do rzeczywistości. Bo o ile faktycznie kobiety żyją dłużej, mniej chorują i widzą więcej kolorów, to w żadnym wypadku nie oznacza, że kobiety „są lepszą częścią ludzkości” – jak czytamy w opisie powyższej książki. Owszem, w niektórych rzeczach kobiety osiągają lepsze wyniki niż mężczyźni, ale z drugiej strony mężczyźni też w pewnych dziedzinach są lepsi od kobiet. Myślę, że jest to oczywiste.

„Cierpliwość w życiu musi być naszym chlebem powszednim; a zwłaszcza z nami samymi, bo bardziej od każdego innego – sobie ciążymy” – podkreślał św. Franciszek Salezy.
„Gniew i siła nikogo nie zbliżą do mety: cierpliwość i wytrwałość, to mędrca zalety” – mawiał popularny bajkopisarz La Fontaine. Ta maksyma doskonale oddaje, jak wiele wysiłku kosztuje nas przeżywanie pewnych sytuacji bez uporczywego poszukiwania wyjścia z sytuacji.

Cierpliwość do dzieci – skąd ją brać?

Wyobraź sobie Was dwoje, jak klęczycie trzy godziny po całym dniu ścisłego postu i rozdaniu ubogim wszystkich pieniędzy. Widzisz to? Od razu jesteście szczęśliwsi, prawda?
Często było tak, że Wielki Post uciekał mi między palcami. Bo praca, bo studia. Nagle budziłam się z życia pędem i byłam już Wielkim Tygodniu. Nie chcę tak. Męczy mnie też postanowienie jedno na czterdzieści dni. Udawało mi się nawet wytrwać do końca z takimi postanowieniami, ale czy zbliżało mnie ono do Boga? Nie wiem. To jest Jemu wiadome.

Dziś na postanowienia wolę patrzeć jak na przeżywanie relacji – do Pana Boga i do ludzi. A jak już o ludziach wspominamy, to w tym tekście wyszczególnimy sobie: MĘŻA I ŻONĘ.

Wejście w związek małżeński to trudna i ważna decyzja, spięta klamrą deklaracji „nie opuszczę Cię aż do śmierci”. Jak to się ma do rzeczywistości? Kochamy się. To jedna z najbardziej oczywistych odpowiedzi, jakiej udzielają młodzi ludzie decydujący się na ślub. Pytanie, czy zawsze zdajemy sobie sprawę, że miłość obowiązuje nie tylko wtedy, gdy wszystko dobrze się układa. Miłość to też dążenie do kompromisu, akceptacji drugiej osoby i odpowiedzialności za słowo. Miłość ma też konsekwencje.

(Nie)święty spokój
Samotność to czas dojrzewania, poznania swoich pragnień, potrzeb. Ale może być także czasem usilnego poszukiwania kogoś, kto zapełni pustkę. To nie jest dobra motywacja. Szukanie drugiej połówki byle tylko zapełnić lukę u siebie jest pewnym nieporozumieniem, może też być przyczyną prawdziwych dramatów.