„Czymś pięknym i owocnym jest (…) powierzenie (…) modlitwie drogi wzrastania dzieci. Modlitwa różańcowa za dzieci (…) wychowuje od najmłodszych lat (…) stanowi pomoc duchową, której nie należy lekceważyć” (Jan Paweł II, list apostolski „Rosarium Virginis Mariae” ,16 października 2002)

Dzieci – skarb każdego rodzica. Wielka radość, ale też nieustanna troska o ich potrzeby, zdrowie, przyszłość. Na wiele rzeczy mamy wpływ, inne są zupełnie poza naszym „zasięgiem”. Na szczęście Matka Boża „zasięg” ma zawsze i wielu rodziców potwierdza, że Ci, którzy „ofiarują Jej” swoje dzieci, nigdy tego nie żałują.

Mam nadzieję, że moje doświadczenie nie jest odosobnione, kiedy z poruszeniem patrzę na to, w jaki sposób ludzie w internecie zwracają się do siebie. Nie mam tutaj na myśli zjawiska hejtu (to temat na inny tekst), ale bycia "autentycznym i szczerym". Co ta autentyczność oznacza i dlaczego moje psychoterapeutyczne "ja" nie ma na nią do końca zgody?

„Wolę być szczera niż miła”
Rozumiem intencje, jakie stoją za tym zdaniem. Niewątpliwie szczerość jest wartością. Dodałabym: skoncentrowaną na sobie. Tego w niej właśnie nie lubię. Chcę być szczera po to, aby ten drugi poznał to, co JA na jakiś temat myślę, co JA uważam, co DLA MNIE ważne. W szczerości tak pojmowanej (jako przeciwstawnej do bycia miłym) nie ma miejsca na przyjęcie inności, wycofanie się ze swojego „ja wiem lepiej”.

Zamieszać w strukturze człowieka.

Nieustannie powinniśmy pamiętać o „trójstopniowej strukturze” każdego człowieka. Na zewnątrz każdy z nas ma miłe i przyjemne „opakowanie”. W czasie pierwszych spotkań jesteśmy dla siebie tacy grzeczni, uprzejmi – pokazujemy tylko to, co w nas najpiękniejsze. Pilnujemy tego zwłaszcza, jeśli chcemy zyskać sobie czyjąś sympatię. W tym stanie można trwać przed kimś przez wiele lat. Aby zobaczyć następny stopień „struktury” człowieka, trzeba z nim koniecznie zamieszkać. Dopiero wtedy przekonamy się, że ten cudowny człowiek też potrafi pokazać rogi.

Bp Thomas J. Olmsted dzieli się wskazówkami, których nie możemy pominąć, jeśli chcemy wzmocnić jedność w naszym domu. Zjednoczona rodzina zawsze będzie miała Chrystusa za przewodnika.

Zpewnością czytaliście artykuły, w których są sugestie, aby podjąć różne działania w celu poprawy jedności rodziny. Problem polega na tym, że wielu z nich ma tendencję do pomijania strony chrześcijańskiej, podczas gdy w rzeczywistości to właśnie w małżeństwie para spotyka się, aby stworzyć rodzinę, która będzie wierna Chrystusowi. 

„Stracić dziewictwo” to bardzo mocne wyrażenie. Pewien chłopak „po przejściach” postanowił żyć w czystości i poprosił Pana Boga o nowe dziewictwo.
Być może straciłeś dziewictwo w wyniku potknięcia lub zanim podjąłeś decyzję o życiu w czystości. Lub w wyniku relacji z kimś, kogo bardzo kochasz, i masz lub miałeś tę osobę za kobietę lub mężczyznę twojego życia. Lub też w wieku nastoletnim dałeś się ponieść pożądaniu i zaplątałeś się. Nie zawsze w złej wierze lub z pożądliwości, ani z chęci wykorzystania kogoś, czasami z naiwności lub z ciekawości, a nawet z miłości, z zagubienia, które powstało w twoim sercu za sprawą seksualności odzywającej się w twoim ciele.

Bez względu na to, co cię do tego doprowadziło, stało się. I to się nie zmieni. Czy myślisz, że odzyskanie niewinności jest możliwe? Czy jest sposób, aby powrócić do czystości serca? – pyta ks. ks. Jesús M. Silva Castignani, autor książki Odzyskać niewinność.

Wciąż masz szansę na czystość
„Stracić dziewictwo” to bardzo mocne wyrażenie. Odnosi się do konkretnego czynu, bardzo realnego, który dzieje się w konkretnym momencie, po raz pierwszy, oddziela „przed” i „po” na linii czasu naszego życia. Z perspektywy chrześcijańskiej czymś pięknym jest utrata dziewictwa z osobą, którą się wybrało i z którą się związało w sakramencie małżeństwa. Jednak wielu z was – być może większość – dojdzie do swojej nocy poślubnej bez tej pieczęci.

Zaczęłam zastanawiać się nad tym pytaniem, bo podobno powstał o tym film na YouTubie, w którym para katolików przekonuje, że w katolickim małżeństwie seks jest obowiązkowy. Filmu nie obejrzałam, bo zniknął z YouTube’a, więc nie mogę polemizować z przedstawionymi w nim tezami. Napiszę zatem, jak ja bym odpowiedziała na to pytanie.

Generalnie wydaje mi się, że mówienie o małżeńskim seksie jako o obowiązku jest nietrafione. Obowiązkiem może być zmywanie naczyń czy odkurzanie. Coś, co trzeba odbębnić, a niekoniecznie sprawia nam to przyjemność. Mało tego, obowiązkiem też nie powinniśmy nazywać np. chodzenia do kościoła w każdą niedzielę. Jest to jak najbardziej słuszne postępowanie, ale ma ono wynikać z miłości do Boga i pragnienia bycia blisko Niego, a nie z obowiązku.

To kolejne pytanie, nad którym zaczęłam się ostatnio zastanawiać. Okazało się, że jedno z polskich czasopism wydało numer pod tytułem „Siła kobiet” i zilustrowało swoją okładkę nagą kobietą. Przyznam, że nie rozumiem tego przekazu. Czy symbolem kobiecej siły ma być nagość?

Nagość nie jest żadnym osiągnięciem, nie wymaga wiele wysiłku, każda z nas codziennie jest naga, w końcu przebieranie się czy mycie jest dość powszechną czynnością.