Józef pochodził z Hiszpanii. Urodził się w Barcelonie 23 listopada 1650 roku. Jego rodzicami byli Jan i Gertruda Buguna. Pobożni rodzice w obawie, by świat nie zepsuł im syna, oddali go do instytutu "Matki Bożej od Morza". Wyróżniał się tak dalece wśród kolegów, że nazywali go "świętym". W roku 1664 zapisał się na uniwersytet w Barcelonie, gdzie studiował przez 10 lat teologię, aż swe studia uwieńczył doktoratem. W roku 1676 otrzymał święcenia kapłańskie.
Jako młody kapłan został przez swojego biskupa skierowany do Barcelony na kierownika instytutu, który ufundował Tomasz Gasneri, marszałek dworu królewskiego i przewodniczący rady państwa Aragonii. Tu Józef spędził 10 lat, pełniąc równocześnie obowiązki proboszcza przy kościele NMP Królowej.
W roku 1686 Oriol udał się pieszo do Rzymu w charakterze pielgrzyma. W Wiecznym Mieście nawiązał kontakt ze znakomitymi osobistościami kościelnymi. Po powrocie do Barcelony rozwinął szczególną opiekę nad żołnierzami i marynarzami. Oddał się także katechizacji dzieci.
Prowadził bardzo surowe życie. Pokarm przyjmował tylko raz na dzień, często żył o chlebie i wodzie. Spał tylko do 4 godzin na dobę i to w pozycji siedzącej na stołku. Przez wiele godzin oddawał się modlitwie.
Józef Oriol całe swoje kapłańskie życie spędził w Barcelonie. Tu także zastała go śmierć 23 marca 1702 roku, w 52. roku życia. Jego śmiertelne szczątki przeniesiono do kościoła "Matki Bożej od Sosny", gdzie od roku 1677 rozwijał swą działalność. Do chwały błogosławionych wyniósł go papież Pius VII w 1805 roku, a do chwały świętych - papież św. Pius X w 1909 roku. W czasie rewolucji w Hiszpanii w latach 1936-1939 relikwie św. Józefa Oriola zostały wyrzucone z grobowca i w znacznej mierze zniszczone. Ich część odbiera kult w katedrze w Barcelonie.