Lanfranck urodził się w Pawii w roku 1005 w zamożnej rodzinie. Po śmierci ojca pełnił obowiązki urzędnika miejskiego. Pragnąc jednak życia doskonalszego, z Włoch udał się do Francji, gdzie wstąpił do benedyktynów. Założył dwa klasztory benedyktyńskie w Caen: męski i żeński. Został też przełożonym założonego przez siebie męskiego klasztoru (1066). W roku 1067 papież Aleksander II mianował go biskupem w Rouen. Zdołał się jednak w swojej pokorze wymówić z tego urzędu. Jednak król angielski, Wilhelm, do którego należała wówczas północna Francja (Normandia), zaproponował Lanfrancka na stolicę prymasów Anglii. Rzym się zgodził. Trudniej jednak było o zgodę samego zainteresowanego. By jednak nie komplikować sprawy, ofiarowaną sobie godność wreszcie przyjął (1070).
Jego rządy nie były łatwe. Najpierw powstały trudności z metropolią Yorku, której arcybiskup nie chciał uznać Lanfrancka jako swojego zwierzchnika. Co więcej, zbuntował przeciwko prymasowi również biskupów Worcester, Lichlield i Rochester. Sprawa oparła się o Rzym. Papież Aleksander II zwołał jeszcze w tym samym roku 1070 synod do Windsoru, gdzie przez swojego kardynała Huberta przyznał arcybiskupom Canterbury prawa prymasów Anglii.
Jako duszpasterz Lanfranck wyróżnił się tym, że rozbudował katedrę i przyległy do niej klasztor benedyktyński. Zreformował życie kleru diecezjalnego i zakonnego, wprowadził karność kościelną. W tym celu zreformował ustawodawstwo kościelne w Anglii.
Po 19 latach rządów (1070-1089) oddał Bogu ducha 28 maja 1089 roku. Pochowany został w katedrze Canterbury pod ołtarzem św. Marcina.
Zostawił po sobie szereg pism. Wśród nich wyróżnia się rozprawa przeciwko Berengariuszowi w obronie realnej obecności Pana Jezusa w Eucharystii. Napisał także piękne i głębokie w treści komentarze do psalmów. O jego prawniczej wiedzy świadczą wydane przez niego dekrety odnośnie do życia kapłanów diecezjalnych i zakonnych oraz pisma dotyczące reformy Kościoła. Zostawił cenną księgę o sakramencie pokuty, gdzie jest również mowa o tajemnicy spowiedzi. Wreszcie dla historyków najcenniejsze są jego listy, z których można prześledzić rozgrywające się wtedy w Anglii i w świecie chrześcijańskim wypadki.
Chociaż formalnej beatyfikacji Lanfrancka nie było, cieszył się kultem także w niektórych rejonach Italii. Wydane nakładem Akademii Papieskiej w Rzymie dzieło Enciclopedia Sanctorum nadaje mu ten tytuł.