Jan Scalvinoni urodził się 19 marca 1844 r. w Niardo (Val Camonica, Włochy) jako syn Piotra Scalvinoni i Franciszki Poli. Jego rodzina była biedna. Wychował się u kapucynów w Berzo. Uczył się w kolegium w Lovere. Do seminarium duchownego wstąpił w Brescii i tam też otrzymał w roku 1867 święcenia kapłańskie, po których pracował jako wikariusz w Cevo. Już wówczas ujmował wszystkich swymi duszpasterskimi zaletami. Po krótkim stażu w seminarium został następnie proboszczem w Berzo.
Mając trzydzieści lat postanowił jednak zostać kapucynem. Przez pewien czas wspomagał mistrza nowicjuszy, a potem przygotowywał kandydatów. Był wymagający przede wszystkim wobec siebie. Uczył, by powściągać swój język, bo słowem można bardzo zranić. Był dobrym kaznodzieją i spowiednikiem. Był podziwiany za swój modlitewny zapał i umiejętność medytacji, zwłaszcza nad Męką Pańską. Od roku 1880 pracował w Mediolanie, w redakcji Annali Francescani. Przebywał w różnych klasztorach, ale w klasztorze Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Borno znalazł swoją drogę do świętości. Zatapiał się w długich modlitwach, wypełniał zwyczajne posługi kapłańskie. Nie wymigiwał się też od obowiązków zlecanych mu przez posłuszeństwo (takich jak kwesta), bo były jego sposobem na uświęcenie. Na otoczenie oddziaływał swym kontemplatywnym usposobieniem, dlatego często był wybierany na kierownika duchowego.
Był chorowity, a ostatnie miesiące swego życia spędził w Bergamo, w infirmerii konwentu. Zmarł właśnie tam 3 marca 1890 r. mając zaledwie 45 lat. Mieszkańcy Berzo wymusili wówczas, by pochowano go w ich mieście. Jego doczesne szczątki spoczywają w kościele parafialnym w Berzo Inferiore. 12 listopada 1961 r. został beatyfikowany przez papieża Jana XXIII.