Diana Andalo była córką zamożnego obywatela Bolonii. Rychło zetknęła się z pierwszymi dominikanami. Być może wpłynęła na swego dziadka, Piotra z Lovello, by ułatwił im osiedlenie się w jej rodzinnym mieście. W roku 1219 spotkała się ze św. Dominikiem Guzmanem, poddała się jego kierownictwu duchowemu i na jego ręce złożyła profesję. Chodziło tu zapewne o ślub wstąpienia do zakonu. Zamiary te jednak natrafiły na przeszkody. Rodzina siłą zabroniła Dianie życia zakonnego, a miejscowy biskup nie chciał się zgodzić na założenie w mieście nowego klasztoru. Dopiero w roku 1223, za rządów następnego generała zakonu, bł. Jordana z Saksonii, Diana doczekała się spełnienia pragnień i wraz z kilkoma towarzyszkami oraz zakonnicami przybyłymi z Rzymu założyła nowy dom zakonny. Do dziś zachowały się listy bł. Jordana z Saksonii do Diany, dotyczące kierownictwa duchownego. Są one pomnikiem pierwotnej duchowości dominikańskiej.
Diana zmarła w roku 1236. Jej kult został zatwierdzony 8 sierpnia 1888 roku przez papieża Leona XIII. Wspomnienie obejmuje zazwyczaj dwie inne zakonnice z założonego przez Dianę klasztoru: Cecylię i Amatę.

Cecylia Cesarini przyszła na świat na początku XIII wieku w Rzymie. W 1221 roku znalazła się w zreformowanym przez św. Dominika klasztorze św. Sykstusa. Blisko poznała św. Dominika i przekazała cenne informacje o jego duchowości i wyglądzie zewnętrznym. Około 1224 roku wraz z trzema innymi siostrami została wysłana przez papieża Honoriusza III do Bolonii, aby formować młode siostry zgodnie ze wskazaniami Założyciela Zakonu. Zmarła w 1290 roku. Papież Leon XIII zatwierdził jej kult 24 grudnia 1891 roku.

Razem z Dianą i Cecylią wspomina się niekiedy także bł. Amatę. Była ona mniszką w klasztorze św. Sykstusa i wraz z bł. Cecylią przyjęła habit z rąk św. Dominika. Beatyfikowano ją razem z Dianą i Cecylią w 1891 r., ale nie trafiła do kalendarza liturgicznego ze względu na bardzo skąpe informacje na jej temat.