an Medda urodził się w Gesturi niedaleko Cagliari na Sardynii 5 sierpnia 1882 r. jako szóste dziecko ubogiej, ale bardzo pobożnej rodziny. Po śmierci rodziców wychowywał się w domu starszej siostry. Skończył szkołę podstawową, a potem podjął pracę w gospodarstwie. Przełomowym wydarzeniem w jego życiu stało się przyjęcie I Komunii świętej. Od tej pory zaczął się wyróżniać wyjątkową pobożnością, często przystępował do Komunii, unikał zabaw i rozrywek. Był bardzo dojrzały duchowo.
Pragnął wstąpić do seminarium, by zostać kapłanem. Ostatecznie jednak wstąpił do kapucynów w Cagliari. 30 października 1913 r. przywdział habit zakonny i przyjął imię Mikołaj. 16 lutego 1919 r. złożył profesję wieczystą. Przez pierwsze lata życia zakonnego mieszkał w różnych klasztorach, pracując najczęściej w kuchni. W 1924 r. wrócił do Cagliari i przez resztę swego życia pełnił tam funkcję kwestarza.
Codziennie rano, niezależnie od pogody, w milczeniu przechodził ulicami miasta o nic nikogo nie prosząc - a jednak ludzie dawali mu jałmużnę, nie szczędząc grosza i darów w naturze. Wielu powierzało mu swoje problemy, prosząc o modlitwę. Wzywano go do chorych - dzięki jego modlitwie wielu ludzi wracało do zdrowia. Wiele osób, które miały okazję się z nim spotkać, nawracało się.
Brat Mikołaj bardzo niewiele mówił. Apostołował milczeniem, które było jego drogą do świętości. Milcząc przyjmował datki, milczał także, gdy odmawiano mu jałmużny. Milczeniem odpowiadał na niewłaściwe pytania i niemożliwe do spełnienia prośby. Przerywał milczenie tylko po to, by przypomnieć wolę Bożą. Nie wychodziło z jego ust żadne niepotrzebne słowo. Jeśli mówił - to tylko rzeczy najważniejsze i istotne. Tak częste milczenie nie wypływało jednak z jego temperamentu, ale było świadomym wyborem.
Zmarł po krótkiej chorobie 8 czerwca 1958 r. w wieku 76 lat. Sława jego świętości, która towarzyszyła mu już za życia, jeszcze bardziej się wówczas rozeszła. W jego pogrzebie wzięło udział kilka tysięcy ludzi, wśród nich wiele ważnych osobistości życia publicznego. Pogrzeb ten był wielką manifestacją szacunku i czci dla zmarłego, który jako prosty i milczący kwestarz potrafił się wznieść na szczyty świętości. Beatyfikował go św. Jan Paweł II w dniu 3 października 1999 r. Powiedział wtedy o nim m.in.:

Jako człowiek milczenia promieniował głęboką duchowością i był wyrazistym znakiem absolutu. Obdarzony przez ludzi poufałym przydomkiem "Brata Ciszy", Mikołaj z Gesturi przemawiał samym swoim stylem życia, bardziej przekonującym niż słowa: wolny od wszystkiego co zbędne i poszukujący jedynie wartości najistotniejszych, nie tracił czasu na sprawy bezużyteczne i szkodliwe, pragnął bowiem być świadectwem obecności Wcielonego Słowa u boku każdego człowieka.