Arnulf urodził się około 582 r. w zamożnej rodzinie Franków, osiadłych pomiędzy Metzem a Verdun. Wcześnie znalazł się na dworze Austrazji, włączony przez majordoma Gundulfa do świty króla Teudeberta II. Był jego domesticus oraz consiliarius regis. Jako przeciwnik Teuderyka II i Brunhildy poparł po śmierci tego władcy opozycję możnych i wraz z Pepinem Starszym przyczynił się do opanowania przez Chlotara II Austrazji i Burgundii. Zrażony bezwzględnością rozgrywek, chciał następnie ze swym przyjacielem, św. Romarykiem, usunąć się na Wyspy Leryńskie, ale w 614 r. obrano go biskupem Metzu.
Ciesząc się nadal zaufaniem Chlotara II, został opiekunem Dagoberta I, osadzonego w Austrazji. Towarzyszył mu też w wyprawie do Turyngii. W 624 r. wraz z Pepinem uczestniczył w obaleniu Chrodoalda, a następnie pośredniczył w sporze Dagoberta z ojcem. W latach 626 i 627 wziął udział w synodach w Reims i Clichy. W dwa lata później mimo protestów złożył swój biskupi urząd w ręce Georyka i usunął się do Remiremont w Wogezach. Przebywał tam w samotnej celce i zajmował się pielęgnowaniem chorych oraz trędowatych.
Zmarł 18 lipca 640 r. Georyk dokonał translacji jego szczątków, które złożył w kościele Świętych Apostołów w Metzu; świątynię nazwano potem jego imieniem.