Ludwika urodziła się w święto Świętych Młodzianków, 28 grudnia 1462 r. w Genewie, w Szwajcarii, w rodzinie książęcej, jako piąte z dziewięciorga dzieci bł. Amadeusza IX Sabaudzkiego i Jolanty Francuskiej, córki Karola VII, króla Francji. W młodości była głęboko oddana modlitwie, lubiła przebywać w samotności. Jako młoda dziewczyna pościła o chlebie i wodzie, a pod kosztownymi szatami nosiła włosienicę. Za namową wuja w 1479 r. została żoną bogobojnego Hugona z Châlon i zamieszkała z nim na zamku w Nozeroy. Po jedenastu latach Hugon zmarł, a 27-letnia Ludwika została sama, bo małżeństwo było bezdzietne.
Została już wcześniej tercjarką franciszkańską, a w 1492 r. wstąpiła do klasztoru klarysek w Orbe. Wówczas swój majątek przekazała potrzebującym. W klasztorze pełniła proste obowiązki, m.in. gotowała, zmywała naczynia, sprzątała korytarze, opiekowała się chorymi siostrami. Oddawała się modlitwie i pokucie, chętnie też służyła radą wielu franciszkanom i umacniała ich słowem.
Zmarła 24 lipca 1503 r., mając 41 lat. Początkowo ciało jej pochowano obok męża w Nozeroy. Niestety w czasie reformacji zostało sprofanowane przez protestantów. Obecnie spoczywa w kaplicy pałacowej dynastii Sabaudów w Turynie, we Włoszech. Beatyfikował ją papież Grzegorz XVI w 1839 r.