Antonia urodziła się w 1401 r. we Florencji we Włoszech. Pochodziła ze znakomitej, szlacheckiej rodziny. Mając 15 lat wyszła za mąż i urodziła syna. Wkrótce niestety owdowiała. Jej drugie małżeństwo też nie trwało długo, bo wkrótce po ślubie jej drugi mąż zmarł. Uznała wtedy, że nie dla niej życie małżeńskie.
Zajęła się więc wychowaniem syna; gdy się usamodzielnił, wstąpiła do franciszkańskich tercjarek regularnych. Była przełożoną klasztoru w Foligno. Spotkała tam bł. Angeliną Marsciano, przełożoną żeńskich klasztorów opartych na regule III Zakonu Franciszkańskiego. W 1447 r., za radą św. Jana Kapistrana, który był jej spowiednikiem, założyła w Akwili klasztor klarysek z zaostrzoną regułą, nazwany z czasem imieniem św. Klary Ubogiej. Szybko wstąpiło do niego wiele dziewcząt z okolicy. Antonia zarządzała tym klasztorem przez siedem lat, aż do swojej śmierci.
Cierpienia i przeciwności znosiła z podziwu godną cierpliwością i pokorą. Kłopotów nastręczali jej syn i rodzice, nękały ją też różne choroby. Zdarzały się nieporozumienia z franciszkanami spowodowane tym, że - podobnie jak św. Jan Kapistran - Antonia była propagatorką zreformowanego życia zakonnego, bliskiego pierwotnej regule.
Dawała przykład dobrych obyczajów, posłuszeństwa i ubóstwa. Jej biografowie podają, że miała charyzmat wpadania w zachwyt nad wielkością Boga, miewała widzenia mistyczne i lewitowała. Zmarła 29 lutego 1472 r. Beatyfikował ją papież bł. Pius IX w 1847 r.