Henryk Cormier urodził się 8 grudnia 1832 r. w Orleanie, we Francji, w rodzinie zamożnych kupców. Jego ojciec zmarł, gdy on i jego brat Eugeniusz byli jeszcze dziećmi. Po śmierci męża matka chłopców zamieszkała z nimi w pobliżu swojego wuja, który był księdzem. Eugeniusz zmarł wkrótce potem. Początkowo Henryk uczył się w domu, potem studiował w szkole Braci Chrześcijan, aż wstąpił do seminarium duchownego w Orleanie, gdzie ukończył szkołę średnią, a potem studiował filozofię i teologię. Będąc klerykiem, został przyjęty do Trzeciego Zakonu Dominikańskiego.
17 maja 1856 r. przyjął święcenia kapłańskie. Potem, za zgodą biskupa ordynariusza, wstąpił do Zakonu Braci Kaznodziejów - dominikanów. Wstępując do nowicjatu w Flavigny, przyjął imię Jacek (Hiacynt). 29 czerwca 1856 r. otrzymał habit. Podczas nowicjatu stan jego zdrowia pogorszył się na tyle, że postanowiono wysłać go do domu, ale wizytujący klasztor w Flavigny o. Aleksander Vincent Jandel wysłał go do klasztoru św. Sabiny na Awentynie, gdzie niedawno powstał międzynarodowy nowicjat. Jacek Cormier wyzdrowiał dopiero po złożeniu ślubów wieczystych w dniu 23 maja 1859 r. na Awentynie. Został prywatnym sekretarzem generała zakonu, o. Jandela (po latach, samemu pełniąc najwyższą funkcję w Zakonie, podobną opieką otoczył polskiego dominikanina, Sługę Bożego o. Jacka Woronieckiego, któremu choroba utrudniała odbycie nowicjatu).
Następnie mianowano o. Cormiera mistrzem nowicjuszy w klasztorze św. Sabiny, a po dwóch latach wybrano go przeorem klasztoru Corbora na Korsyce. W następnych latach został pierwszym prowincjałem odnowionej Prowincji Tuluzy (1865), przeorem w Marsylii, Tuluzie i Saint-Maximin (Francja). W 1888 r. powierzono mu budowę kościoła i założenie nowego klasztoru w Biarritz (we francuskich Pirenejach). 24 lipca 1896 roku został mianowany konsultorem Kongregacji Świętego Oficjum. W 1899 r. papież Leon XIII chciał nominować ojca Cormier na kardynała, ale nie udało się, bo rząd francuski nie patrzył na to przychylnie. Od maja 1896 do 1904 r. był prokuratorem generalnym Zakonu, a następnie w latach 1904-1916 - generałem Zakonu.
Jako generał doprowadził do odnowienia prowincji dominikańskich w Czechach, na Sycylii, w Kolumbii i w Aragonii oraz do powstania nowych - w Kanadzie i w Kalifornii. Wznowił działalność założonego przez św. Dominika klasztoru dominikanek w Prouille we Francji (i wykupił dla Zakonu jego teren). Przyłączył do Zakonu 32 zgromadzenia żeńskie. W 1908 r. doprowadził do tego, że dominikańskie kolegium Angelicum w Rzymie stało się Międzynarodowym Instytutem Papieskim z wydziałami filozofii, teologii i prawa kanonicznego (obecna nazwa: Papieski Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu). 17 maja 1916 r. obchodził sześćdziesiątą rocznicę swoich święceń kapłańskich, a kadencję generała ukończył w dniu Pięćdziesiątnicy tego roku. 3 sierpnia 1916 r. jego następcą na stanowisku generał wybrano o. Louisa Theisslinga.
Jacek Cormier wydał wiele pism, w tym przede wszystkim listy dotyczące formacji duchowej i zakonnej oraz dzieła ascetyczne, pedagogiczne i żywoty świętych. Był cenionym powiernikiem papieża Piusa X. Zmarł po krótkiej chorobie, w swojej celi w klasztorze św. Klemensa w Rzymie, 17 grudnia 1916 r. Pogrzeb odprawiono uroczyście 20 grudnia w bazylice Santa Maria sopra Minerva. Msza św. była śpiewana przez generała Zakonu Braci Mniejszych (franciszkanów), w obecności licznych kardynałów, biskupów, prałatów i generałów zakonów i zgromadzeń. Papież wysłał list kondolencyjny do o. Theisslinga przez kardynała sekretarza stanu. Ciało o. Cormiera zostało pochowane w grobie Zakonu Kaznodziejskiego na cmentarzu Campo Verano w Rzymie. W grudniu 1934 r. szczątki przeniesiono do kościoła uniwersyteckiego świętych Dominika i Sykstusa w Rzymie, należącego do Angelicum.
Proces beatyfikacyjny Jacka Marii Cormiera został rozpoczęty w 1945 r. Beatyfikował go 20 listopada 1994 r. papież św. Jan Paweł II. Jego święto jest obchodzone w rocznicę wyboru na generała Zakonu Dominikanów.