Fulcjusz (Fulko) Scotti urodził się w Piacenzy (Włochy) około roku 1164. Jego rodzice prawdopodobnie pochodzili ze Szkocji, co tłumaczy jego nazwisko.
W roku 1186 Fulcjusz wstąpił do kanoników regularnych, pracujących przy kolegiacie św. Eufemii w Piacenzy. Potem ukończył studia w Paryżu. Po powrocie otrzymał święcenia kapłańskie, a wkrótce został proboszczem kolegiaty. Cieszył się względami biskupa Grimerio, który korzystał z jego talentów w załatwianiu trudnych spraw i likwidowaniu konfliktów. Gdy skłócony z władzami miejskimi biskup usunął się do Cremony, Fulko wyjechał z nim. Do miasta powrócili w roku 1207. Fulko uczestniczył potem aktywnie w synodzie, a około roku 1208 mianowany został kanonikiem kapituły i profesorem teologii.
Po śmierci biskupa Grimerio legat papieski wyznaczył Fulka na jego następcę, ale papież Innocenty III długo zwlekał z zatwierdzeniem tego wyboru. Zaaprobował go dopiero Honoriusz III. 11 września 1216 r. konsekrowano Fulka na biskupa. Wkrótce wezwano go, aby objął również stolicę biskupią w Pawii. Okazał się gorliwym i roztropnym pasterzem. W roku 1217 pośredniczył w sporze między Pawią a Piacenzą. W rok później interweniował w Lodi, a następnie w Modenie i Genui. W tym też czasie ustanowił w Pawii szkołę dla ubogich. Gdy w mieście znów podniesiono sprawę opodatkowania dóbr kościelnych, a Honoriusz III obłożył Pawię ekskomuniką, Fulcjusz wraz z klerem usunął się do Piacenzy. Pojednanie nastąpiło w roku 1227.
Biskup Fulko zmarł prawdopodobnie 26 października 1229 r. Pozostawił po sobie pisma, które zaginęły w czasach likwidowania domów zakonnych w okresie napoleońskim.