Michaela Desmaisieres y López Dicastillo urodziła się 1 stycznia 1809 r. w Madrycie w zamożnej, szlacheckiej rodzinie. Od młodości poświęciła się działalności charytatywnej, zwłaszcza wśród chorych. Miała talenty artystyczne - chętnie malowała i grała na harfie. Podczas epidemii cholery w 1834 r. w Guadalajarze służyła pomocą cierpiącym. Pomagała także w szpitalu San Juan de Dios w Madrycie; tu zetknęła się z ofiarami prostytucji. Dostrzegając, że często taki sposób życia kobiet wynika z ich ubóstwa i braku wykształcenia, postanowiła temu zaradzić.
W tym celu 21 kwietnia 1845 r. otworzyła szkołę z internatem, przeznaczoną dla kobiet porzucających prostytucję. Szkoła zaczęła się bardzo szybko rozrastać. W 1847 r., po odprawieniu rekolekcji, otrzymała szczególną łaskę mistyczną; od tej pory jej życie koncentrowało się wokół Eucharystii. Wiara w rzeczywistą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie prowadziła ją do niezachwianej pewności, że o cokolwiek będzie Chrystusa prosić - otrzyma. Za radą kierownika duchowego, jezuity o. Jose Eduardo Rodrigueza, Michaela postanowiła założyć nowe zgromadzenie zakonne dla wspierania kobiet. 1 marca 1856 r. powstało zgromadzenie Sióstr Służebnic Adoratorek Najświętszego Sakramentu i Miłosierdzia. W kwietniu 1858 r. zgromadzenie zostało zatwierdzone przez biskupa Toledo, a Maria została wybrana jego przełożoną generalną. Przyjęła imię Marii Michaliny od Najświętszego Sakramentu. Wkrótce domy nowego zgromadzenia powstały w Saragossie, Walencji, Barcelonie, Burgos, Pinto i Santander. Ostateczne zatwierdzenie zgromadzenia nastąpiło w 1866 r. W konstytucjach matka Michalina zapisała dwa istotne zadania dla sióstr: nieustającą adorację Najświętszego Sakramentu oraz troskę o ubogie kobiety. Zgromadzenie zyskało także opiekę ze strony królowej Izabelli II, która po spotkaniu z matką Michaelą udzieliła jej hojnego wsparcia.
Od 1857 r. jej spowiednikiem został św. Antoni Maria Claret. Podczas kolejnej epidemii cholery w Walencji zachorowała; zmarła 24 sierpnia 1865 r. Pozostawiła po sobie bogatą korespondencję, a także rozmaite zapiski z podróży i rekolekcji oraz autobiografię.
Proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 1889 r. Dwa lata później jej szczątki przeniesiono z cmentarza do domu założonego przez nią zgromadzenia i umieszczono w odpowiednim sarkofagu. Beatyfikacji Marii Michaeli dokonał 7 czerwca 1925 r. papież Pius XI; on też kanonizował ją 4 marca 1934 r.