Ojciec Pio w beatyfikacyjnym życiorysie Jana Pawła II

Rozpoczynając obrzęd beatyfikacji kard. Agostino Vallini, papieski wikariusz dla diecezji rzymskiej odczytał życiorys Jana Pawła II. Jako jedyny święty został w nim wspomniany Ojciec Pio.
Życiorys Jana Pawła II przedstawiony podczas beatyfikacji 2 maja 2011 roku przez kard. Agostino Valliniego, papieskiego wikariusza dla diecezji rzymskiej.
Ojcze święty, wikariusz Waszej świątobliwości dla diecezji rzymskiej pokornie prosi Waszą Świątobliwość o wpisanie w poczet błogosławionych czcigodnego sługi Bożego, papieża Jana Pawła II..

Karol Józef Wojtyła urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 roku, w rodzinie Karola i Emilii Kaczorowskiej. Został ochrzczony 20 czerwca 1920 roku w kościele parafialnym w Wadowicach. Był jednym z dwóch synów. Bardzo szybko jego beztroskim dzieciństwem i młodością wstrząsnęło przedwczesne i niespodziewane odejście jego matki, zmarłej w 1929 roku, kiedy Karol miał dziewięć lat. Trzy lata później zmarł również jego starszy brat Edmund, a w 1941 roku w wieku 21 lat Karol stracił także ojca..
Wychowany w najlepszej tradycji patriotyczno-religijnej, nauczył się od ojca, człowieka głęboko wierzącego, pobożności i miłości bliźniego, którą ożywiał żarliwą modlitwą i praktyką życia sakramentalnego. Charakterystyczne rysy duchowości, którym pozostał wierny do końca życia to szczere nabożeństwo do Ducha Świętego i miłość do Matki Bożej. Szczególnie głęboka i żywa była jego relacja z Maryją. Przeżywa ją z czułością syna pozostającego w objęciach matki, ale też z męstwem rycerza gotowego na wypełnianie rozkazu swej Pani: „Zróbcie wszystko, cokolwiek syn wam powie”. Jego całkowite oddanie się Maryi, które jako biskup wyrazi w zawołaniu „Totus Tuus”, objawia również tajemnicę jego postrzegania świata oczyma Matki Bożej..

Bogata osobowość młodego Karola dojrzewała w splocie jego zalet intelektualnych, moralnych i duchowych z wydarzeniami, jakie naznaczyły historię jego ojczyzny i Europy. W latach gimnazjalnych zrodziło się w nim zamiłowanie do teatru i poezji, które rozwijał przez działalność w grupie teatralnej istniejącej przy wydziale filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, na który zapisał się w roku akademickim 1938. Podczas nazistowskiej okupacji Polski kontynuował tajne studia i przez cztery lata od października 1940 do sierpnia 1940 roku pracował jako robotnik w fabryce Solvay, przeżywając od środka problemy społeczne świata pracy. Zdobyte cenne doświadczenie wykorzystał potem w nauczaniu społecznym, najpierw jako arcybiskup krakowski, a następnie jako papież..
W tych latach dojrzewało w nim pragnienie kapłaństwa, ku któremu zbliżył się, uczestnicząc od października 1942 roku w tajnych kursach teologii organizowanych przy seminarium krakowskim. Szczególną rolę w odkrywaniu przez niego powołania kapłańskiego odegrał człowiek świecki, Jan Tyranowski, prawdziwy apostoł młodzieży. Od tej pory młody Karol zyskał jasne przekonanie o powszechnym powołaniu wszystkich chrześcijan do świętości i o niezastąpionej roli, jaką w misji Kościoła mają do odegrania ludzie świeccy..
Wyświęcony na kapłana 1 listopada 1946 roku, następnego dnia w wymownej atmosferze krypty św. Leonarda katedry na Wawelu odprawił swoją pierwszą Mszę Świętą..
Wysłany do Rzymu w celu uzupełnienia formacji teologicznej, został studentem wydziału teologicznego „Angelicum”, gdzie aktywnie czerpał ze źródeł zdrowej nauki i przeżywał swe pierwsze spotkanie z żywotnością i bogactwem Kościoła powszechnego, wykorzystując w ten sposób możliwość życia poza żelazną kurtyną. Wtedy też doszło do spotkania księdza Karola ze św. Ojcem Pio z Pietrelciny..

Karol Wojtyła obronił swoją pracę doktorską, otrzymując najwyższą ocenę, w czerwcu 1948 roku, i powrócił do Krakowa, by rozpocząć działalność duszpasterską jako wikariusz parafialny. Swą posługę pełnił z entuzjazmem i wielkodusznością. Uzyskawszy habilitację, rozpoczął wykłady na wydziale teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, a po jego likwidacji na wydziale teologicznym seminarium krakowskiego oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim..

Wieloletni kontakt z młodzieżą pozwolił mu dogłębnie poznać niepokój ich serc. Młody kapłan stał się dla nich nie tylko nauczycielem, ale również przewodnikiem duchowym i przyjacielem..
W wieku 38 lat został mianowany biskupem pomocniczym krakowskim. 28 września 1958 roku otrzymał sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, którego następcą został w 1964 roku. 26 czerwca 1967 roku papież Paweł VI kreował go kardynałem..
Będąc pasterzem archidiecezji krakowskiej, natychmiast zyskał uznanie jako człowiek mocnej i odważnej wiary, bliski ludziom i ich rzeczywistym problemom. Był człowiekiem, który potrafił słuchać innych i nawiązywać dialog, ale bez ulegania kompromisom. W ten sposób potwierdzał wobec wszystkich pierwszeństwo Boga i Chrystusa jako fundamentu prawdziwego człowieczeństwa i źródła niezbywalnych praw osoby ludzkiej. Umiłowany przez swoich wiernych, ceniony przez braci biskupów, budził zarazem lęk u tych, którzy widzieli w nim przeciwnika..
16 października 1978 roku został wybrany biskupem Rzymu i papieżem, przyjmując imię Jana Pawła II. Jego pasterskie serce całkowicie oddane sprawie królestwa Bożego rozszerza się na cały świat. Miłość Chrystusowa zaprowadziła go do parafii rzymskich, głoszenia Ewangelii we wszystkich środowiskach. Ta miłość jest siłą sprawczą niezliczonych jego podróży apostolskich na różne kontynenty, których celem było utwierdzanie w wierze braci w Chrystusie, pocieszanie smutnych i nieszczęśliwych, niesienie orędzia pojednania pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi, budowanie mostów przyjaźni między wierzącymi w jednego Boga a ludźmi dobrej woli. Jego nauczanie nie miało innego celu, jak głoszenie zawsze i wszędzie Chrystusa, jedynego zbawcy człowieka..

W swoim nadzwyczajnym zapale misyjnym umiłował szczególnie młodych. Celem Światowych Dni Młodzieży, którym przewodniczył, było głoszenie nowym pokoleniom Jezusa Chrystusa i Jego ewangelii, by wzięli w swoje ręce własną przyszłość i współpracowali w tworzeniu lepszego świata. Jego powszechna pasterska troska wyraziła się w zwołaniu licznych zgromadzeń synodu biskupów, tworzeniu diecezji i jednostek kościelnych, w promulgowaniu kodeksu prawa kanonicznego Kościoła łacińskiego i Kościołów wschodnich, w ogłoszeniu Katechizmu Kościoła Katolickiego, w publikacji encyklik i adhortacji apostolskich. Aby pobudzić życie duchowe ludu Bożego, ogłosił nadzwyczajny jubileusz roku odkupienia, rok maryjny, rok eucharystii i wielki jubileusz roku dwutysięcznego..
Promieniujący optymizm, wypływający z zaufania w Bożą opatrzność, był bodźcem dla Jana Pawła II, aby pomimo to, że przeżył tragiczne doświadczenia dwóch dyktatur, zamach na swoje życie 13 maja 1981 roku, a w ostatnich latach został dotknięty pogłębiającą się chorobą, stale spoglądać na horyzonty nadziei i zachęcać ludzi do przekraczania dzielących ich murów, do niepoddawania się zniechęceniu, by wciąż odnawiać się duchowo, moralnie i materialnie..
Swoje długie i owocne życie zakończył w pałacu apostolskim w sobotę, 2 kwietnia 2005 roku, w wigilię Białej Niedzieli, którą sam nazwał Niedzielą Bożego Miłosierdzia. Jego uroczystości pogrzebowe miały miejsce na tymże Placu św. Piotra 8 kwietnia 2005 roku. Ujmującym świadectwem dobra, jakie po sobie pozostawił, było uczestnictwo wielu delegacji przybyłych z całego świata, milionów kobiet i mężczyzn, wierzących i niewierzących, którzy rozpoznali w nim widoczny znak miłości Boga do ludzi.