Odzyskałam utracony skarb

W 1997 r. odzyskałam utra­co­ny skarb – wiarę w Boga. Przez wiele lat żyłam tak, jakby Boga nie było. W dzieciństwie moja wiara była pełna radosnej ufności, modliłam się, od­ma­wia­łam różaniec, chodziłam do spo­wie­dzi, na Mszę św., przyjmowałam Komunię św. Czułam się ko­cha­nym dzieckiem Boga.

 Pewnego dnia w Rzymie mia­łam brać udział w trans­mi­sji telewizyjnej. Kiedy w wolnym czasie po­szłam na spacer, nagle odczułam niezwykle silne pragnienie, aby wejść do ko­ścio­ła. Usłyszałam, jak ktoś wymówił moje imię; rozejrzałam się na­oko­ło, jednak nikogo znajomego nie było, za­uwa­ży­łam natomiast sto­ją­cy w po­bli­żu ko­ściół. Pojawiła się we mnie nieodparta chęć, aby na chwilę tam wstą­pić. Jed­nak blo­ko­wa­ła mnie myśl, że są to ja­kieś urojenia. „Naj­praw­do­po­dob­niej ktoś z przechodniów wymówił imię po­dob­ne do mojego. To jest nie­moż­li­we, aby Jezus mnie wołał, tym bar­dziej że od 14 lat nie chodzę do kościoła” – pomyślałam. Kon­ty­nu­owa­łam więc spacer.