Pod koniec XX wieku świat został nazwany globalną wioską. Jednak już w średniowieczu zakonnicy, a szczególnie franciszkanie, poruszali się po całym świecie z godną podziwu - nawet dzisiaj - łatwością i swobodą. Na początku XIV wieku niezwykłą podróż ewangelizacyjną odbył bł. Odoryk z Pordenone.
Odoryk urodził się w roku 1265 w Villanova koło Pordenone, we Włoszech. Mając 15 lat wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu (1182-1226). Był wymagający wobec siebie, prowadził ascetyczny tryb życia, chodził boso, w połatanym habicie, nosił włosiennicę. Po przyjęciu święceń kapłańskich rozpoczął przygotowania do pracy misyjnej w Chinach.

Pierwsi franciszkanie udali się do Chin w połowie XIII wieku. Stolica Apostolska, zaniepokojona najazdem Mongołów na Ruś (1237) i Polskę (1241), wysłała franciszkanów jako legatów do chana mongolskiego. W roku 1245 na polecenie papieża Innocentego IV, franciszkanin Jan di Piano Carpini dotarł do siedziby Wielkiego Chana z misją ewangelizacyjną i dyplomatyczną. W wyprawie towarzyszył mu Benedykt Polak, franciszkanin z Wrocławia. Dopiero kilkadziesiąt lat później z dwiema wyprawami do Kraju Środka udał się słynny podróżnik Marco Polo (1260 i 1271).
Papież Mikołaj IV w roku 1294 z misją apostolską do chana Timura wysłał franciszkanina Jana z Montecorvino. Widząc rozwój misji, papież Bonifacy VIII mianował Jana arcybiskupem Pekinu oraz wyświęcił siedmiu franciszkanów na biskupów, mając nadzieję, że dotrą oni do Chin. Do celu dotarło czterech, którzy wraz z Janem zaczęli od podstaw dzieło tworzenia Kościoła.

W 1307 roku powstała metropolia w Pekinie. Jan został pierwszym w historii arcybiskupem Pekinu (wówczas Chanbałyku) i organizatorem prowincji kościelnej. Zbudował trzy kościoły oraz przełożył na język mongolski Nowy Testament, Psalmy i księgi liturgiczne.
Odoryk z Pordenone podążył do Chin śladem swoich franciszkańskich poprzedników. Wyruszył z Włoch około 1318 roku. Przedostał się do Azji Mniejszej, następnie poprzez Indie, Cejlon, Sumatrę, Jawę oraz Półwysep Indochiński dotarł do Chin. Przemierzył prawie cały Kraj Środka, docierając do Pekinu, gdzie trzy lata pracował razem z abp. Janem z Montecorvino. Kiedy w roku 1328 zmarł Jan z Montecorvino, arcybiskupem Pekinu wybrano Odoryka.

Po pewnym czasie Odoryk udał się do Tybetu, był pierwszym Europejczykiem, który dotarł do Lhasa w Tybecie, gdzie mieściła się siedziba Dalajlamy. Zawędrował także do Turkiestanu, tam spotkał się z Wielkim Chanem, który zezwolił franciszkanom na zamieszkanie w swoim królestwie. Odoryk postanowił wówczas, że wróci do Europy, papieżowi zda sprawozdanie z pracy ewangelizacyjnej w Azji oraz przedstawi ogromne możliwości dalszej pracy misyjnej.

W roku 1330, po ponad dwóch latach wędrówki oraz pokonaniu prawie 50 tys. kilometrów, Odoryk powrócił do Europy. Chciał natychmiast udać się do papieża do Awinionu, jednak poważnie zachorował. Nie mogąc odbyć podróży do Francji, spisał sprawozdanie z pracy ewangelizacyjnej oraz doświadczenia z podróży. Sprawozdanie to przedstawiono papieżowi.
Odoryk nie wyzdrowiał. Wycieńczony trudami życia i podróży, zmarł 14 stycznia 1331 roku, we włoskim Udine. Dopiero po jego śmieci, z zapisków, które pozostawił, dowiedziano się, jak wiele poniósł trudów i jak bardzo niebezpieczna była praca misyjna. Nazwano go zaszczytnym tytułem "Apostoła Chin". Wkrótce po śmierci Odoryka do Chin przybyło kilkudziesięciu misjonarzy franciszkańskich. Papież Benedykt XIV w roku 1755 beatyfikował Odoryka. W liturgii Kościół wspomina go 14 stycznia.
Praca franciszkanów w Chinach trwała blisko sto lat, jednak z powodu braku rodzimego duchowieństwa oraz nieznajomości języka i kultury, dynamizm misyjny uległ osłabieniu. Kościół katolicki został zniszczony w czasie prześladowania za czasów dynastii Ming. Metropolia w Pekinie przestała istnieć w roku 1410. Wznowienie misji nastąpiło dopiero po kilkuset latach.