Bonifacy urodził się w II poł. XII w. w znanej rodzinie Canavese. Kształcił się w domu, a następnie pod kierunkiem swojego wuja Arduina, biskupa Turynu. Wstąpił do opactwa benedyktyńskiego w Fruttuaria nieopodal rodzinnego miasta. Następnie przeniósł się do klasztoru augustianów w Aoście. Wybrany w 1210 r. jego przeorem, okazał się być wybitnym przełożonym - tak gdy idzie o troskę o sprawy duchowe, jak i doczesne. 17 lipca 1219 r. został mianowany biskupem Aosty; posługę tę pełnił aż do śmierci 25 kwietnia 1243 r. Jego doczesne szczątki znajdują się obecnie w katedrze w Aoście. Jego kult potwierdził w 1890 r. papież Leon XIII.

 

Emeryk przyszedł na świat pod koniec XIII w. na zamku Quart w Dolinie Aosty. Po ukończeniu studiów teologicznych postanowił żyć z dala od swej zacnej rodziny, prowadząc życie wypełnione kontemplacją i ascezą. Po kilku latach wstąpił do kanoników przy katedrze w Aoście. Ceniono go jako bardzo pobożnego kapłana, przyjaciela ubogich i potrzebujących. W 1302 r. został wybrany przez kanoników biskupem Aosty. Wszyscy jego biografowie podkreślają jego troskę o ubogich i stawanie w obronie słabszych. Regularnie zwoływał synody (najwięcej wiemy o tym z 1307 r.), zabiegając o świętość życia zarówno duchowieństwa, jak i wiernych świeckich poprzez wprowadzanie regulacji dotyczących postów i świąt religijnych. W 1311 r. święto Poczęcia Najświętszej Maryi Panny uczynił dniem obowiązkowego udziału we Mszy św. na terenie swojej diecezji. Zmarł 1 września 1313 r. i został pochowany w kaplicy katedry w Aoście. Jego kult potwierdził w 1881 r. papież Leon XIII.