Jan Guarna urodził się w Salerno w 1190 roku. Już jako kapłan, pod wpływem kazań bł. Reginalda z Orleanu, w 1219 r. wstąpił w Bolonii do dominikanów. Otrzymał habit z rąk samego św. Dominika, który wysłał go do Florencji. Tam Jan w 1221 r. założył słynny klasztor Santa Maria Novella.
Energicznie bronił wiary przeciw herezji patarynów. Do grupy tej należeli przedstawiciele rozmaitych warstw społecznych, mieszkający m.in. we Florencji, Brescii i Cremonie. Donosili oni przede wszystkim na kapłanów żyjących w konkubinacie i handlujących stanowiskami kościelnymi. Prowadzili żarliwe kaznodziejstwo, wytaczali procesy skorumpowanemu klerowi i odmawiali przystępowania do sakramentów sprawowanych przez niegodnych duchownych. Z czasem zaczęli kwestionować wszystkie sakramenty.
Jan zreformował także według papieskiego rozporządzenia mnichów benedyktyńskich w klasztorze św. Antyma. Założył klasztor dominikanek w okolicy Florencji. Kuszony przez bezwstydną niewiastę, który sprowadziła go do swojego domu pod pretekstem spowiedzi, odszedł i nikomu o tym nie mówił; jednakże szatan przez usta opętanego wyjawił to jego zwycięstwo, twierdząc, że tylko temu będzie posłuszny, kto będąc w ogniu nie zgorzał. Jan miał dar przenikania serc i uzdrawiania. Towarzyszył ostatnim chwilom św. Dominika i miał szczęście być przy translacji jego relikwii.
Około 1230 r. ufundował pierwszy klasztor dominikański w Toskanii. Zmarł we Florencji w roku 1242, uprzednio przepowiedziawszy godzinę swej śmierci. Jego doczesne szczątki odbierają cześć w kościele Santa Maria Novella we Florencji. Papież Pius VI zatwierdził jego kult 2 kwietnia 1783 roku.