Wilhelm Fitzherbert był synem księcia Eberta z Winchester i Emmy, przyrodniej siostry króla Anglii, Stefana. Historia przekazała nam bardzo niewiele szczegółów dotyczących jego życia. Wiemy tylko, że do roku 1140 był kanonikiem katedry w Yorku, potem skarbnikiem kapituły. Po śmierci arcybiskupa Thurstana został wybrany przez kapitułę na jego następcę. Wybór zatwierdził król. Konsekracja odbyła się jednak dopiero po trzech latach (1143), gdyż przeciwnicy Świętego odwołali się do papieża, Innocentego II. Ten jednak wybór Wilhelma uznał za ważny i polecił swojemu legatowi, biskupowi Winchester, udzielić święceń. Najwięcej zastrzeżeń do osoby Świętego miał prymas Anglii.
Niebawem papież Innocenty II zmarł (+ 1143) i nie zdążył przesłać Wilhelmowi paliusza metropolity. Nie zdążyli tego uczynić także zbyt krótko panujący papieże: Celestyn II (+ 1144) i Lucjusz II (+ 1145). Tę okazję wykorzystali przeciwnicy Wilhelma i ponownie zaskarżyli go, że nieprawnie objął i sprawuje rządy na stolicy Yorku. Dla pozyskania sobie papieża bł. Eugeniusza III, cystersa, zaproponowali na stolicę w Yorku Henryka Murdaca, opata cystersów z Fontaine. Papież, nie zorientowany w sytuacji, zawierzył prymasowi i karnie zawiesił Wilhelma w wykonywaniu urzędu. Na jego miejsce wyznaczył wspomnianego opata i posłał mu paliusz.
Wtedy właśnie objawiła się heroiczna świętość Wilhelma. Pozbawiony w sposób krzywdzący stolicy, napiętnowany jako intruz, nie walczył o swoje prawa, nie rozdzierał szat, nie pomstował na krzywdzicieli, ale pokornie przyjął wyrok i udał się na dobrowolną banicję do swojego krewnego, króla Sycylii, Rogera. Wezwany następnie przez swojego wuja, biskupa Winchester, do Anglii, pomagał mu w jego pracy duszpasterskiej oraz w administrowaniu diecezją. W 1153 r. zmarli papież bł. Eugeniusz III i Henryk Murdac, metropolita Yorku. Za radą wuja Wilhelm udał się do Rzymu, aby osobiście przedstawić swoje położenie. Nowy papież, Anastazy IV, przyznał Wilhelmowi pełne prawa do stolicy metropolitalnej w Yorku i wręczył mu paliusz. Święty wrócił do Yorku witany entuzjastycznie przez swoich wiernych (1154). Tak wielkie tłumy zgromadziły się na drewnianym moście rzeki Ouse, wiodącym do miasta, że w pewnym momencie most nie wytrzymał naporu i zawalił się. Uważano za cud, że nie było ofiar śmiertelnych. Również i Święty wyszedł z wypadku cało.
Jednakże radość mieszkańców Yorku trwała krótko. W tym samym roku Wilhelm zachorował śmiertelnie i pożegnał ziemię dla nieba dnia 8 czerwca 1154 roku. Tak nagła śmierć obudziła ogólne podejrzenie, że biskup został otruty. Nie przeprowadzano jednak śledztwa. Został pochowany w katedrze w opinii świętości. Pan Bóg potwierdził ten sąd licznymi łaskami, a nawet cudami, jakie działy się przy jego grobie. One to sprawiły, że papież Honoriusza III w roku 1227 zaliczył Wilhelma w poczet świętych i wpisał do Martyrologium Rzymskiego. W roku 1284 ciało św. Wilhelma przeniesiono ze skromnego grobu do grobowca nowego, który umieszczono w głównej nawie katedry. W uroczystości tej wziął udział sam król i jego małżonka. Niestety, relikwie zniszczono w wieku XVI, kiedy Henryk VIII ogłosił się głową Kościoła w Anglii.