Anioł Herkules Menni urodził się w Mediolanie 11 marca 1841 r. Jego rodzice byli gorliwymi katolikami. W wieku 18 lat podjął się pielęgnowania żołnierzy rannych w bitwie pod Magentą. Pomagał przy transporcie rannych z dworca kolejowego w Mediolanie do szpitala bonifratrów, gdzie otaczał ich troskliwą opieką. Przykład braci oddających się posłudze chorym obudził w nim pragnienie pójścia w ich ślady.
1 maja 1860 roku wstąpił do zakonu bonifratrów. Dwa tygodnie później przywdział habit i przyjął imię Benedykt. Rok później złożył śluby proste, a 17 maja 1864 roku - śluby uroczyste. W tym dniu ofiarował się Bogu, wypowiadając słowa: "Panie, pragnę pracować dla mojego zakonu do ostatniego tchu". Wstąpił do seminarium duchownego w Lodi, równocześnie pracując w szpitalu i pogłębiając swą wiedzę medyczną. Święcenia kapłańskie przyjął 14 października 1866 r. w Rzymie.
Papież Pius IX, na wniosek przełożonego generalnego bonifratrów, powierzył Benedyktowi misję odbudowania zakonu w Hiszpanii, skasowanego tam wskutek ustaw antykościelnych. Po drodze ojciec Menni zatrzymał się w klasztorach bonifratrów w Lyonie i Marsylii, odwiedzając tamtejsze szpitale. W kwietniu 1867 r. dotarł do Barcelony. Nie znał języka, nie posiadał funduszy. Arcybiskup Barcelony początkowo odnosił się do niego z nieufnością; dopiero z czasem zaczął popierać jego działania. Już 14 grudnia 1867 r. powstał pierwszy szpitalik dla bezdomnych dzieci, chorych na krzywicę. Z powodu poważnej choroby o. Benedykt musiał udać się na leczenie do Marsylii. Gdy wrócił do Barcelony, trafił na czas walki o władzę. Podejrzewany o sympatyzowanie z jedną ze stron konfliktu, znalazł się kilkakrotnie w poważnym niebezpieczeństwie. Musiał uchodzić do Rzymu. Po kolejnym powrocie do Hiszpanii, został aresztowany w 1872 r. wraz z jednym ze współbraci.
Zwolniono ich pod warunkiem, że natychmiast opuszczą kraj. Benedykt udał się więc znowu do Marsylii, by tam opiekować się czterema nowicjuszami, również wypędzonymi z Barcelony. Po pewnym czasie wrócili do Hiszpanii i pełnili posługę na terenach ogarniętych wojną. W lutym 1876 r. zreorganizował szpital w Barcelonie, a następnie przeniósł się do Madrytu. W pobliskim Ciempozuelos zbudował szpital dla osób chorych psychicznie.
W kolejnych latach z jego inicjatywy powstały szpitale także w Granadzie, Sewilli, Maladze, Gibraltarze, Carabanchelu, Alto (w Madrycie), Lizbonie, Telhalu (Portugalia) i Guadalajarze (w Meksyku). W 1884 r. uzyskał od Stolicy Apostolskiej zgodę na ustanowienie hiszpańsko-amerykańskiej prowincji zakonu bonifratrów. Został wybrany na jej przełożonego; pełnił ten urząd przez pięć kadencji. W 1903 r., gdy Benedykt złożył urząd prowincjała, istniało 14 założonych przez Benedykta szpitali.
Zakładane przez niego szpitale były jednak przeznaczone jedynie dla mężczyzn. Z czasem z różnych stron zaczęły napływać prośby o otoczenie opieką także chorych kobiet. Do o. Menniego zgłosiły się dwie młode kobiety z Granady: Józefina Recio i Maria de las Angustias Jimenez. Chciały poświęcić swe życie opiece nad chorymi. Benedykt długo się wahał; ostatecznie zaprosił je do Ciempozuelos z myślą o założeniu żeńskiego zgromadzenia zakonnego. Wkrótce zaczęły przybywać inne kandydatki. 31 maja 1881 r. pierwsze nowicjuszki przywdziały habity, a rok później złożyły pierwsze śluby. W ten sposób powstało zgromadzenie Sióstr Szpitalnych od Najśw. Serca Pana Jezusa, zatwierdzone w 1901 r. Następne klasztory żeńskie powstały bardzo szybko; w 1914 było ich już 33.
W 1909 r. Benedykt został mianowany przez Stolicę Apostolską wizytatorem apostolskim, a dwa lata później - przełożonym generalnym swojego zakonu. 11 czerwca 1912 r. zrezygnował z tego urzędu i zamieszkał w Paryżu.
Zmarł 24 kwietnia 1914 r. w Dinan. Jego ciało przeniesiono do Ciempozuelos i pochowano na miejscowym cmentarzu wśród braci i sióstr zakonnych. W 1924 r. doczesne szczątki Menniego przeniesiono do kaplicy macierzystego domu zgromadzenia, które założył. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczęto w 1945 r. 23 czerwca 1985 r. Benedykt Menni został ogłoszony błogosławionym, a 21 listopada 1999 r. włączony został do grona świętych przez Jana Pawła II.