Elizeusz to jeden z proroków Starego Testamentu. Był synem zamożnego wieśniaka, Szafata, który posiadał co najmniej dwanaście par wołów. Abel-Meholah, skąd pochodził, Euzebiusz i inni utożsamiali z Tell-Abu Sifri, położonym na zachodnim brzegu Jordanu. Żył w IX wieku przed Chrystusem. Około roku 860 przed Chrystusem Eliasz wezwał go do swego boku. Elizeusz był początkowo jego sługą. Potem, jak nam to opisuje 2 Krl 2, przejął po nim sukcesję. Gdy Eliasz był zabierany do nieba, upadł jego płaszcz. Elizeusz wówczas go podjął, otrzymując siłę i dar prorocki Eliasza. Stało się to za panowania Ochozjasza. Wkrótce Elizeusz towarzyszy już wyprawie przeciw Moabowi. Dynastii Achaba nie sprzyja, popiera natomiast Jehu, za którego panowania jego znaczenie wzrosło. Podobnie działo się za Joachaza (814-798 przed Chr.). Zmarł w czasie rządów Joasza, a więc na początku VIII stulecia.
W Drugiej Księdze Królewskiej, w rozdziałach 2-13, znajdujemy liczne relacje o jego czynach. Nie zebrano ich w porządku chronologicznym i nie posiadają jednolitego charakteru. Ukazuje się w nich nade wszystko jako cudotwórca - i to cudotwórca, o którym, gdyby nie epizod z niedźwiedziami rozszarpującymi dzieci (2 Krl 2, 23-24), można by powiedzieć słowami Ewangelii, że "przeszedł, dobrze czyniąc". Jest doradcą królów. Jorama podtrzymuje moralnie w czasie wojny z Syrią. Interweniuje, aby wynieść na tron Jehu, choć nie namaszcza go sam na króla. W czasie klęsk za Joasza jest duszą patriotycznego oporu; Joasz zwie go nawet swym ojcem. Ów patriotyzm w sposób ścisły łączy z żarliwym jahwizmem. Jest świadom jego uniwersalistycznego znaczenia. W duchu tego uniwersalizmu wytycza szlaki, na które wstąpi potem prorok Amos.
W pamięci pokoleń przetrwał przede wszystkim dzięki swej mocy cudotwórczej. Płaszczem Eliasza uderzył wody Jordanu, które rozstąpiły się na ten znak. Uczynił zdatnymi do picia wody źródła jerychońskiego. Ocalił od śmierci na pustyni wojsko izraelskie, gdy pomodlił się i wytrysnęła dla nich woda. Syryjski dowódca Naaman został przez Elizeusza oczyszczony z trądu. Dzięki swojej modlitwie dokonał wiele innych spektakularnych cudów. Jego niezwykłe czyny będą fascynować wielu. Znajdą też swe echa w chrześcijańskiej literaturze hagiograficznej, poniekąd również w legendzie o relikwiach proroka, przenoszonych do Aleksandrii czy Rawenny. Trafia do chrześcijańskich kalendarzy. Grecy umieścili go tam osobno pod dniem 14 czerwca oraz razem z innymi prorokami pod dniem 20 lipca. Natomiast Martyrologium Rzymskie wspomina go - z powołaniem się na św. Hieronima - w pierwszym z tych terminów.
Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego (nr 61), "patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych Kościoła". Najbardziej znanymi postaciami Starego Testamentu, uznawanymi za osoby święte, są - oprócz Elizeusza - także Abraham, Mojżesz, Dawid i Eliasz, ponadto często również Adam i Ewa.