Joachima de Vedruna urodziła się 16 kwietnia 1783 r. w Barcelonie jako córka Wawrzyńca i Teresy Vidal. Od najwcześniejszych lat marzyła o życiu zakonnym, także o zamknięciu się w barcelońskim karmelu. Poddała się jednak życzeniom rodziców: 24 marca 1799 r. poślubiła Teodora de Mas. Małżeństwo okazało się bardzo dobre. Joachima powiła dziewięcioro dzieci. Po przejściach wojennych mąż zmarł. Joachima miała wówczas trzydzieści trzy lata. Nie załamała się. Znów zapragnęła wstąpić do zgromadzenia kontemplacyjnego, ale posłuchała spowiednika, o. Szczepana di Olot, kapucyna, i poświęciła się wychowaniu dzieci. Troskę o własne dzieci połączyła z troską o dzieci potrzebujące pomocy i biedne.
Potem usunęła się do Manso Escorial pod Vich i tam wraz z innymi założyła Zgromadzenie Karmelitanek Miłości. Początki nie były łatwe. W czasie wojny siedmioletniej została nawet uwięziona, potem musiała uchodzić do Francji. Do kraju wróciła w 1843 r. W sześć lat później, złamana chorobą, zrezygnowała z rządów w zgromadzeniu.
Zmarła w Barcelonie na cholerę w dniu 28 sierpnia 1854 r. Beatyfikował ją w 1940 r. Pius XII, kanonizował zaś w 1959 r. św. Jan XXIII.