Pan Bóg jest Stwórcą i Panem wszystkich ludzi. Od Boga pochodzą wszystkie tak doczesne, jak i nadprzyrodzone dobra człowieka. Człowiek winien przeto okazać Bogu wdzięczność za otrzymane dobrodziejstwa i uznać swą całkowitą od Niego zależność. I czynił to zawsze i czyni przez składanie Bogu ofiary. Składanie ofiar odbywało się przeważnie przez zniszczenie rzeczy ofiarowanej na znak, że Bóg jest Panem naszego życia i śmierci. W Starym Testamencie sam Pan Bóg ustanowił ofiary krwawe ze zwierząt i bezkrwawe z owoców ziemi, z wina i zboża. Wszystkie przypominały człowiekowi obowiązek czci i wdzięczności należnej Stwórcy, a nadto kierowały jego myśl ku tej ofierze, którą miał złożyć obiecany Mesjasz.

 

Chrystus Pan podczas Ostatniej Wieczerzy nie tylko zostawił Swe Ciało jako pokarm, a Swą Krew jako napój dla dusz ludzkich, ale nadto ustanowił bezkrwawą Ofiarę. Wziął bowiem chleb i rzekł: "To jest Ciało moje, które za was będzie wydane"; a następnie ujął kielich i powiedział: "To jest Krew moja, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów". Tymi słowy Pan Jezus ustanowił Ofiarę Mszy św., w której składa Swe Ciało i Krew w ofierze Bogu Ojcu jako zewnętrzny wyraz najgłębszego hołdu i wdzięczności. Z tą chwilą straciły swe znaczenie wszystkie ofiary Starego Testamentu, bo Zbawiciel ustanowił i złożył doskonałą Ofiarę Nowego Zakonu. Zgasła jutrzenka, bo wzeszło słońce. Zniknął symbol i figura, bo zaistniała zapowiedziana przez nią rzeczywistość.

 

 

 

 

W Wielki Czwartek Pan Jezus złożył za ludzi Swemu Ojcu w ofierze to samo Ciało i tę samą Krew, którą nazajutrz złożył w ofierze za całą ludzkość na Krzyżu. Pan Jezus ofiarował podczas Ostatniej Wieczerzy oddzielnie Ciało Swoje, a oddzielnie Krew Swoją, bo chciał zaznaczyć, że Msza św. jest tą samą Ofiarą, co Ofiara na Krzyżu, gdzie Krew Pana Jezusa oddzieliła się rzeczywiście od Jego Ciała. W końcu rzekł do Apostołów: "To czyńcie na Moją pamiątkę", polecając im, aby tę ofiarę ciągle odnawiali ,,na Jego pamiątkę". Msza św. jest nieustającą bezkrwawą Ofiarą Nowego Zakonu, w której Jezus Chrystus ofiaruje się Ojcu Swemu Niebieskiemu przez ręce kapłana na ołtarzu pod postaciami chleba i wina. Zachodzi jednak różnica między Ofiarą Krzyża a Mszą św. w sposobie ofiarowania. Na krzyżu ofiarował się Zbawiciel w sposób krwawy, gdzie przez rozdział duszy od ciała nastąpiła rzeczywista śmierć; we Mszy św. ofiaruje się w sposób bezkrwawy i nie umiera. Konsekracja we Mszy św. wyobraża śmierć Pana Jezusa i uprzytamnia nam dzieło Odkupienia.

 

We Mszy św. ofiaruje się za grzechy rodzaju ludzkiego Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek, skutkiem czego można ją ofiarować jedynie Bogu i to w poczwórnym celu, a mianowicie, żeby Go uwielbić, podziękować za otrzymane dobrodziejstwa, przeprosić za popełnione winy i błagać o potrzebne łaski i błogosławieństwa. Msza św. jest najszczytniejszym aktem uwielbienia Boga, ponieważ w niej imieniem całej ludzkości składa je Odkupiciel, Bóg-Człowiek. Po wtóre jest najwspanialszą ofiarą dziękczynną, w której Jezus Chrystus ofiaruje Swoje Ciało i Krew Bogu Ojcu, "dzięki Mu czyniąc" za wszelakie dobrodziejstwa, użyczone Swym przybranym braciom. A dalej jest najpełniejszą ofiarą przebłagalną, bo Niepokalany Baranek ponawiając bezkrwawym sposobem Ofiarę Krzyża, kładzie jej nieskończoną wartość na szalach sprawiedliwości Bożej, ażeby zrównoważyć nasze złości, a tak wyjednać nam przebaczenie popełnionych grzechów i pojednać nas z Bogiem. Wreszcie jest najskuteczniejszą ofiarą błagalną, w której Syn Boży prosi Boga Ojca, by nam błogosławił i dopomagał do bogobojnego życia na ziemi i osiągnięcia wiecznej szczęśliwości w niebie. 5. Owoce Mszy św. Owoce Mszy św. są właściwie nieskończone, ale wierni otrzymują je w ograniczonej mierze, przy czym dużą rolę odgrywa gorąca wiara i szczera pobożność. W tych owocach uczestniczą poniekąd wszyscy nawet niewierni ludzie, ale w pierwszym rzędzie mają w nich swój udział członkowie Kościoła walczącego na ziemi i dusze cierpiące w czyśćcu. Najwięcej jednak z nich korzystają ci, którzy we Mszy św. biorą czynny udział, a więc kapłan, który ją odprawia - ci, za których ją odprawia - wszyscy wierni, którzy jej pobożnie słuchają. wstecz | spis treści | dalej