Jesteście pewni, że 40 dni? Uwaga: to nie takie oczywiste, jak mogłoby się wydawać! Jak jest naprawdę?
Ile trwa Wielki Post? Jak oficjalna łacińska nazwa wskazuje (Quadragesima – Czterdziestnica) – powinien trwać czterdzieści dni. Jednak gdy zaczynamy te dni liczyć, pojawiają się nieścisłości i kontrowersje.

Zmiany II Soboru Watykańskiego

Czterdziestodniowy post poprzedzający Wielkanoc nawiązuje do czasu pokuty, jaki w starożytnym Kościele odbywali katechumeni. Czterdzieści stanowi też ważną, biblijną, symboliczną liczbę. Wreszcie tyle właśnie dni pościł sam Pan Jezus na pustyni (Mk 1, 13).
Przed zmianami liturgicznymi po II Soborze Watykańskim Wielki Post kończył się Wigilią Paschalną. Zaczynał się w Środę Popielcową, jednak nie poszczono w niedziele.

Wyobraź sobie Was dwoje, jak klęczycie trzy godziny po całym dniu ścisłego postu i rozdaniu ubogim wszystkich pieniędzy. Widzisz to? Od razu jesteście szczęśliwsi, prawda?
Często było tak, że Wielki Post uciekał mi między palcami. Bo praca, bo studia. Nagle budziłam się z życia pędem i byłam już Wielkim Tygodniu. Nie chcę tak. Męczy mnie też postanowienie jedno na czterdzieści dni. Udawało mi się nawet wytrwać do końca z takimi postanowieniami, ale czy zbliżało mnie ono do Boga? Nie wiem. To jest Jemu wiadome.

Dziś na postanowienia wolę patrzeć jak na przeżywanie relacji – do Pana Boga i do ludzi. A jak już o ludziach wspominamy, to w tym tekście wyszczególnimy sobie: MĘŻA I ŻONĘ.

Trochę historii

Od samego początku w centrum przeżywania przez chrześcijan swojej wiary była Wielkanoc (Pascha) i jej „cotygodniowa miniatura”, czyli niedziela. Zgromadzenie wierzących w pierwszy dzień tygodnia stanowiło wręcz znak rozpoznawczy chrześcijan. O uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii troszczono się nawet w okresach okrutnych prześladowań, gdy obecność na liturgicznym zgromadzeniu groziła śmiercią.

Najstarsze wzmianki o przedwielkanocnym poście pochodzą z III w. W IV w. pewna bystra i wścibska pątniczka Egeria, odwiedzająca Ziemię Świętą, wspomina w swoich pamiętnikach o czterdziestodniowym okresie pokuty. Dzięki jej pamiętnikom i dociekliwości mamy dziś kapitalne relacje z wielkopostnych i paschalnych liturgii z Jerozolimy tamtego czasu. Liczba postnych dni nie zmieniła się właściwie aż do dziś.

Regularne powstrzymywanie się od jedzenia wiąże się z wieloma wymiernymi korzyściami i nie ma niczego wspólnego z głodzeniem się.
Post kojarzy się większości osób z czymś negatywnym, wynikającym z braku funduszy na sfinansowanie sobie posiłku, czyli wręcz z biedą. Niektórym trudno wyobrazić sobie niejedzenie przez nawet jedną dobę, jeśli nie ma takiej konieczności. Jemy kilka razy dziennie, także z nudów czy dla przyjemności. Konsumpcjonizm widoczny jest na każdym kroku.

Nic dziwnego, że obecnie zdecydowana większość społeczeństwa źle się czuje i na coś choruje. Nie dość, że jemy dużo i często, to jeszcze zapominamy o czymś tak istotnym jak post. Praktykowany był on już przez starożytnych jako forma oczyszczenia organizmu i sposób na poprawę zdrowia. Regularne powstrzymywanie się od jedzenia wiąże się z wieloma wymiernymi korzyściami i nie ma niczego wspólnego z głodzeniem się. Poszczenie bardzo propagowała św. Hildegarda, która opracowała wiele planów żywieniowych do wyboru.