Kiedy troszczysz się o siebie, odstaw na bok niepokój, negację i poczucie winy. Przed Tobą cztery proste sposoby na utrzymanie ducha (i ciała) w dobrej kondycji.
Nie ma znaczenia, w którym momencie życia teraz jesteś – może studiujesz albo co rano podwozisz dzieci do gimnazjum. Na pewno zgodzisz się ze mną, że czas dla samej siebie jest niewiarygodnie istotny. Mimo że jesteśmy tego świadome, dla większości z nas troska o siebie nie jest sprawą podstawową.
Odkładamy ją na dalszy plan i dbamy najpierw o potrzeby innych. Choć czasami taka postawa jest heroiczna, może być także niszcząca. Zapominanie o potrzebach własnego ciała jest po prostu niezdrowe.

Kiedy przeczytałam rozmyślania na temat dbania o siebie, które spisała niedawno Natascha Chtena, otworzyły mi się oczy. Szybko zrozumiałam, że jej rady są czymś, czego każda kobieta (łącznie ze mną) bardzo potrzebuje: począwszy od tego, jak wyciszyć w sobie wyrzuty sumienia, po sposoby na lepsze traktowanie samej siebie.

Wielki Post wchodzi już w „decydującą fazę”. Być może twoje postanowienia wielkopostne już dawno „spaliły na panewce”, a ty sam czujesz, że mogłeś zrobić dużo więcej w tym okresie. Jeśli tak jest, to wiedz, że nie wszystko stracone!
Zostało jeszcze kilka dni, w tym najważniejszy okres – Triduum Paschalne. Nie oglądaj się „za siebie” i na to co nie wyszło przez ostatnie tygodnie, lecz skup się na tych najbliższych dniach i na tym co możesz zrobić, aby tegoroczny Wielki Post przyniósł duchowe owoce.

Modlitwa: sam na sam z Bogiem

Mów i krzycz od Jezusa. Dziękuj Mu i proś Go. Opowiadaj mu o swoich marzeniach i pragnieniach oraz słuchaj, jakie marzenia i pragnienia związane z twoim życiem ma On. Jednym słowem: wchodź z Jezusem w żywą relację.

Warto zaplanować swój post ścisły. Zaplanować konkretnie – co i kiedy zamierzam zjeść. Tłumaczymy, o co konkretnie chodzi z tym: „trzy posiłki, w tym jeden do syta” oraz to, dlaczego post musi „zaboleć”.
W Wielki Piątek wszyscy wierni między osiemnastym a sześćdziesiątym rokiem życia są zobowiązani do zachowania postu ścisłego. Przypominamy, o co w nim chodzi i podpowiadamy, jak sensownie go przeżyć.

Jak pościć i post przeżyć?

Post ścisły oznacza, że tego dnia spożywamy tylko trzy posiłki, bez podjadania w międzyczasie. Z tych trzech posiłków tylko jeden może być „do syta”, czyli do najedzenia się.
Pozostałe dwa powinny być „niedojedzone”, czyli dostarczające niezbędnej nam energii, ale niedające poczucia sytości. Między posiłkami można przyjmować napoje, nie tylko wodę.

Często to inni najlepiej wiedzą, w jakim obszarze powinienem się nawrócić.
Choć Wielki Post w pełni i wielu z nas zdążyło już przeżyć kilka rozczarowań związanych z postanowieniami wielkopostnymi, to chciałbym Cię jednak dziś zachęcić do nowego spojrzenia na tę praktykę. Takiego, które ożywi Twój czas nawrócenia i będzie wyzwaniem szytym na miarę!

Święty Paweł, pisząc do pierwszych gmin chrześcijańskich, szczególną uwagę przykładał do miłowania braci i jedności we wspólnocie chrześcijan. Bracia spotykali się w swoich domach, żeby celebrować liturgię Słowa. Łamanie Chleba odbywało się również wśród ludzi, którzy dobrze znali siebie i swoje słabości. Każdy wiedział, jakie kto ma grzechy. Budowało to atmosferę szczerości i wymagało miłowania drugiego człowieka takim, jakim jest.

Dziś także każdy z nas żyje w pewnej wspólnocie – w domu, w rodzinie, w Kościele, w pracy czy w szkole. I wszędzie otaczają nas ludzie, którzy nas znają. Dlatego druga osoba może być dla mnie jak zwierciadło, w którym widzę moje niedoskonałości. Może być też bardzo pomocna w moim nawróceniu.

Wielki Post to czas czterdziestodniowego przygotowania do najważniejszej chrześcijańskiej uroczystości - Wielkanocy, czyli Świąt Paschalnych. Okres ten rozpoczyna Środa Popielcowa, natomiast kończy liturgia Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowana w Wielki Czwartek
W Środę Popielcową, na znak żałoby i pokuty, głowy wiernych obecnych na Eucharystii zostaną posypane popiołem. Popiół ten, ma pochodzić z zeszłorocznych palm poświęconych w Niedzielę Palmową. Należy pamiętać, że tego dnia obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (można spożyć trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden do syta). Reguła dotycząca wstrzemięźliwości dotyczy wiernych powyżej 14. roku życia, a post ścisły, osoby pełnoletnie, aż do 60. roku życia. W tym dniu nie ma natomiast obowiązku uczestniczenia w Mszy św. Kościół zaleca jednak udział w liturgii, ze względu na pokutny charakter dnia rozpoczynającego Wielki Post. Obrzędowi posypania głów popiołem towarzyszą słowa: "Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz" albo: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię".

Moi rodzice opowiadali mi, że kiedyś w okresie Wielkiego Postu wypalano nawet garnki, żeby nie została w nich ani odrobina tłuszczu. Dziś praktyka postu w Kościele jakby złagodniała. Przykazanie kościelne mówi o czasach pokuty, ale pozostaje problem, jak rozumieć te "czasy pokuty". Czy 19 marca, w czasie Wielkiego Postu, można zawrzeć sakrament małżeństwa z weselem? Czy w piątek można iść na dyskotekę? Czy w Adwencie można się bawić? Czy post nadal obowiązuje w Kościele?

Czwarte przykazanie kościelne, które dotyczy tych spraw, brzmi: "Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymywać się od udziału w zabawach". Wydaje się, że najważniejszym wyrażeniem w tak sformułowanym przykazaniu jest słowo "pokuta". Katechizm Kościoła Katolickiego precyzuje, że chodzi tutaj o pokutę wewnętrzną, która polega na nawróceniu serca, przemianie postaw, radykalnej zmianie całego życia na lepsze. To jest podstawowa, prawdziwa wartość pokuty, jej sedno. Takiej pokuty oczekuje od chrześcijanina Pan Bóg i Kościół. Chrześcijanie są zobowiązani do jej praktykowania cały czas. Ponieważ jednak różnie z tym bywa w ciągu kolejnych dni i miesięcy, Kościół ustanowił dni i okresy pokuty, gdy koniecznie należy praktykować czyny pokutne, które wspomagają nawrócenie serca.

Wielki Post może być początkowo postrzegany jako ciężki czas, ponieważ zakłada rezygnację z pewnych przyjemności. Wobec tego rozsądnym jest zastanowienie się, czy wymagać tych praktyk także od dzieci?
Jak zdumiewające jest odkrycie, że w Wielkim Poście chrześcijan opanowuje… strach. Już sama myśl o Środzie Popielcowej czy Wielkim Piątku, o konieczności ograniczenia się, wywołuje w nas dreszcze. Trzeba przyznać, że pokuta nas przeraża i sprawia, że od niej uciekamy.
Do tego stopnia, że wielu chrześcijan (a czasem nawet i księży) mówi, że, aby dobrze przeżyć Wielki Post, ważne jest zbliżenie się do Jezusa, przekazanie datku na jakieś chrześcijańskie dzieło i w ten sposób bycie miłosiernym. Te słowa całkiem nam odpowiadają. Nam, konsumentom żyjącym w społeczeństwie, w którym nie umiemy żyć w niedostatku.