Wydaje się dziwne, że w najświętszym okresie roku zasłaniamy krucyfiks. Czy nie powinniśmy patrzeć właśnie na bolesną scenę z Kalwarii, gdy słuchamy Pasji w Niedzielę Palmową?
Choć zasłanianie posągów i wizerunków w ostatnich tygodniach Wielkiego Postu może wydawać się sprzeczne z intuicją, Kościół zaleca tę praktykę, by pobudzić nasze zmysły i budować w nas tęsknotę za Niedzielą Wielkanocną. Jest to tradycja, która powinna być przestrzegana nie tylko w naszej parafii, ale może być także z powodzeniem stosowana przez „Kościół domowy”.

Pomocą posłużą nam rubryki Mszału Rzymskiego. Znajdujemy tam instrukcję mówiącą, że można przestrzegać praktyki zasłaniania krzyży i obrazów w całym kościele od piątej niedzieli Wielkiego Postu. Krzyże zasłania się do końca obchodów Męki Pańskiej w Wielki Piątek, podczas gdy wizerunki pozostają zakryte do początku Wigilii Paschalnej.

Wielki Post to czas nawrócenia i przygotowania na przyjście zmartwychwstałego Chrystusa. Staramy się wtedy zrobić coś, aby stać się lepszym człowiekiem. Często nie mamy jednak na to pomysłu. O. Pio podpowiada, jak dobrze przeżyć ten wyjątkowy okres.

1. Postaraj się o cierpliwość

Jak czytamy w Listach o. Pio, “Z prostotą kroczcie drogą Pana i nie zadręczajcie waszego ducha. Trzeba, abyście znienawidziły wasze wady, ale czyńcie to z umiarkowaną nienawiścią, a nie gniewnie i nerwowo. (…) Z braku cierpliwości, moje dobre córki, wasze niedoskonałości zamiast zanikać, rozrastają się coraz bardziej, gdyż niepokój i zatroskanie o pozbycie się ich, powoduje ich umocnienie” (Epist. 111, s. 579).

“Zachowaj dobrze wypisane w duszy to, co mówi Boski Mistrz: w cierpliwości naszej posiądziemy naszą duszę” (AdFP, s. 560).

Święty Franciszek z Asyżu mówił, że ubóstwo jest królewską cnotą. A gdybyś na czas Wielkiego Postu naprawdę stał się ubogi?
„Nie możecie służyć Bogu i Mamonie” (Mt 6,24). Te słowa Jezusa prawdopodobnie nigdy nie były tak aktualne, jak w dzisiejszych czasach, kiedy to konsumpcjonizm wyniósł pieniądz do rangi bóstwa. Problem władzy pieniądza dotyczy oczywiście wszystkich epok, ale naszej szczególnie.

Dlatego warto pochylić się nad… ubóstwem. Każdy chrześcijanin jest do niego powołany, a przypominają nam o tym osoby konsekrowane, które ubóstwo wręcz ślubują. Ubóstwo to przede wszystkim radykalny wybór Boga. I co ważne – nie ma nic wspólnego z nędzą!

Ubóstwo to nie nędza

Asceza jest dobra i potrzebna. Ale co zrobić, kiedy nawet najdrobniejsze wyrzeczenia wydają się ponad nasze siły?

Nie jestem gwiazdą rocka

Pamiętam pewien dzień, kiedy nasz syn miał nieco ponad rok, a córki – trzy lata i sześć lat, i wszyscy byli chorzy. Tego ranka obudziłam się w ubraniu, na skraju tapczanu młodszej córki, zmarznięta, sztywna i obolała. Przez całą noc wędrowałam między pokojami dzieci, podsuwając każdemu termometry, kubki z piciem i lekarstwa.

Na którymś etapie padłam. Kiedy się ocknęłam, przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem ani jak się nazywam. Kiedy dotarło do mnie, że wbrew pozorom nie jestem gwiazdą rocka, która za ostro zabalowała po koncercie, uświadomiłam sobie także – nie wiem czemu – że akurat zaczął się Wielki Post.

Ale głowa do góry! Bóg może wykorzystać pokusy i ataki złego ducha dla naszego nawrócenia, przemiany i świętości.

Nie wiem jak wy, ale odkąd powróciłam do Kościoła, w okresie Wielkiego Postu czuję się często jak Hiob. Mam takie poczucie, że Bóg nieco poluzowuje smyczy szatanowi i moje życie duchowe ogarnia chaos!

Pan Jezus był kuszony na pustyni. Wielki Post jest czasem pustyni. Według Katechizmu Kościoła katolickiego „Kościół co roku przez czterdzieści dni Wielkiego Postu jednoczy się z tajemnicą Jezusa na pustyni”. Nic więc dziwnego w tym, że możemy w tym okresie odczuwać wzmożone pokusy. Jednakże Bóg nie zezwala na nic, co nie prowadziłoby do dobrego. Bóg może wykorzystać pokusy i ataki złego ducha dla naszego nawrócenia, przemiany i świętości.

Poniżej podaję listę przykładowych ataków ze strony szatana, które zauważyłam w swoim życiu w Wielkim Poście oraz własne sposoby radzenia sobie z nimi. Czy wy też doświadczacie podobnych pokus w tych dniach?

Co oznacza obowiązujący tego dnia post ścisły i czy dotyczy również dzieci?

Środa Popielcowa rozpoczyna liturgiczny okres Wielkiego Postu. Kończy się karnawał i zaczynają kilkutygodniowe przygotowania do świąt Wielkanocy.Wielu ludzi w Środę Popielcową idzie na mszę świętą, gdzie tradycyjnie dają sobie posypać głowę popiołem. Czy tego dnia jest obowiązek uczestnictwa w Eucharystii? Nie – kościelne prawo tego nie nakazuje. Dlaczego jednak warto udać się do kościoła?

1. Miłość

Przede wszystkim z miłości. Uczestnictwo w każdej mszy świętej jest udziałem w nieogarnionym misterium miłości. Tu uobecnia się kalwaryjska ofiara Jezusa. Podczas mszy jesteśmy świadkami tego, jak Bóg nas umiłował, nie tylko oddając za nas życie, ale i zostawiając Najświętszy Sakrament, w którym możemy adorować i spożywać Boże Ciało. Liturgia eucharystyczna jest przestrzenią, gdzie doświadczamy Bożej miłości oraz gdzie najdoskonalej możemy na tę miłość odpowiedzieć, włączając się w tę ofiarę.

2. Świadectwo

Symbolika prochu w Środę Popielcową jest bogatsza, niż nam się wydaje.Wielki Post zaczynamy od posypania głów popiołem. Czy wiemy, skąd wziął się ten gest i co tak naprawdę wyraża? Przeczytaj, zanim pochylisz głowę i usłyszysz, że „z prochu powstałeś”.

Posypywanie głów popiołem

Zwyczaj posypywania głów popiołem ma w Kościele długą, bo sięgającą aż V wieku tradycję. Na początku Wielkiego Postu ci, którzy popełnili ciężkie grzechy wyznawali je biskupowi, a on włączał ich do tak zwanego „stanu pokutników”. Po wyznaniu grzechów wyprowadzano ich z kościoła, co miało symbolizować wypędzenie Adama i Ewy z Raju.

Przed świątynią ubierano ich w szaty pokutne, które mieli nosić przez cały Post i posypywano ich głowy popiołem. Publiczny charakter pokuty wynikał z przekonania, że grzech nie jest nigdy prywatną sprawą człowieka, ale raną zadaną całej wspólnocie, a zatem i we wspólnocie musi odbywać się pojednanie człowieka z Bogiem i braćmi.