Historia Chiary Corbelli Petrillo (1984-2012)

„Francesco, idę do nieba zająć się Marią i Dawidem, a ty zostaniesz z tatą. Tam będę się za was modlić. Pan Bóg od zawsze chciał, żebyś żył, i On sam wskaże ci drogę, jeśli otworzysz przed nim swoje serce. Zaufaj Mu, bo naprawdę warto. Chiara, twoja mama”.

Te słowa 28-letnia Chiara Petrillo napisała na tydzień przed śmiercią na raka, która nastąpiła 13 czerwca 2012 r. w Rzymie. W jej pogrzebie wzięło udział ponad dwa tysiące ludzi, a kard. Agostino Vallini, wikariusz generalny Rzymu, powiedział na zakończenie uroczystości: „Nie wiem, co Pan Bóg zamierzył dla nas, dla naszego miasta i świata przez tę nową Berettę-Mollę, lecz z pewnością nie mamy prawa przejść obok tego obojętnie”.

Chiara i Enrico poznali się w 2002 r. Oboje byli muzykami. Spotykali się, kłócili, rozstawali i znów schodzili, by w końcu pobrać się 21 września 2008 r. Wkrótce Chiara zaszła w pierwszą ciążę. Lekarze zdiagnozowali, że dziecko cierpi na anencefalię (bezmózgowie) i zaproponowali zabieg usunięcia ciąży, lecz rodzice nie wyrazili na to zgody. Na świat przyszła Maria Grazia Laetizia, która zmarła pół godziny później, otrzymawszy sakrament chrztu świętego.

Życie łaską sakramentu małżeństwa wymaga głębokiej wiary i wytrwałości. Codzienność stawia wyzwania małżonkom i tylko mocne zakorzenienie w Chrystusie daje nam szansę na prawdziwe szczęście.

Polski kandydat na ołtarze ks. Aleksander Zienkiewicz podkreślał, że „na tym świecie nie ma pełnego szczęścia, jest tylko szczęście cząstkowe (...). Również to szczęście małżeńskie, to nie jest raj na ziemi, jakby się niektórym wydawało” (z książki Kazania i homilie, Kraków 2006). Dzięki otrzymanej łasce sakramentu małżonkowie mogą doświadczyć przedsmaku tej pełni szczęścia zjednoczenia z Bogiem w przyszłości, jak to ujął św. Paweł: „Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany” (1Kor 13,12)..

Jeśli czytamy Pismo Święte, wcześniej czy później zauważymy zawarty w nim kategoryczny zakaz wykonywania tatuaży. O co chodzi? Przecież wszyscy to robią i to „nic takiego”. Dlaczego Bóg nam tego zabrania?

Sprawa jest absolutnie jednoznaczna i w zasadzie nie podlega dyskusji: Prawodawca objawiający swoją wolę na Synaju wskazał na szereg praktyk pogańskich, kategorycznie zabraniając swojemu ludowi w to wchodzić. Nie trzeba wielkiego wysiłku, by zauważyć, że w jednym szeregu z tatuażem w wersetach Kpł 19,26-31 są zakazane czary (magia), prostytucja (nierząd) oraz okultyzm (wywoływanie duchów). Moc i kategoryczność tych zakazów wyraża kilkakrotnie powtórzona formułka „Ja jestem Pan!”, oznaczająca, że Bóg jest święty i nie toleruje tego typu praktyk powiązanych z demonicznymi wierzeniami pogańskimi. Tym demonicznym praktykom Bóg przeciwstawia nakaz: „Będziecie zachowywać moje szabaty i szanować mój święty przybytek. Ja jestem Pan!” (Kpł 19,30).

Po pewnym czasie do mojego domu zawitali… świadkowie Jehowy. Zaimponowali mi znajomością Pisma Świętego, otwartością, elegancją i – jak mi się wówczas wydawało – życzliwością

Byłam 13 lat poza Kościołem katolickim w organizacji Świadków Jehowy – zatrzymana w więzieniu bez krat i bez łańcuchów, jak mówi Księga Mądrości (17,15). Tym, co mnie tam trzymało, był strach, który myliłam z miłością do Boga i Jego przykazań. Strach potęgowany przez czasopisma i pozycje książkowe wydawane przez Towarzystwo Biblijne i Traktatowe „Strażnica”. Dobrze napisał pan Tadeusz Kunda, autor godnej polecenia książki pt. Spór o Boże Imię, broniącej prawd wiary katolickiej, że periodyk „Strażnica” powinien tak naprawdę nazywać się „Strasznica”, ponieważ straszy, poraża, wręcz paraliżuje władze umysłowe, które poddają się pod panowanie fałszywych nauczycieli (por. Mt 24,23-28).

Trening sztuk walki to ćwiczenie w sobie energii magnetycznej, która ma wchłonąć drugiego takim, jakim jest. W mgnieniu oka skontroluj wrogi umysł i poprowadź go zgodnie ze swą wolą: prosto, w bok lub w dowolnym kierunku. Wejdź głęboko, tak mentalnie, jaki i fizycznie, przekształć swe ciało w prawdziwy miecz i pokonaj przeciwnika. Łączyć się muszą w jedną zespoloną siłę.
Mistrz Morihei Ueshiba, twórca sztuki aikido

Wschodnie sztuki walki to nie tylko sport. Za karate, kung fu czy aikido kryje się cały system filozoficzno-duchowy, obcy kulturze chrześcijańskiej...

Pierwszy raz miałem kontakt z jogą kilka lat temu. Pierwsze zajęcia – półtorej godziny, maty, kadzidełka... Byłem jednym z dwóch mężczyzn wśród kilkunastu kobiet, więc poczułem się trochę nieswojo, jednak potraktowałem to jako mały minus w stosunku do tego, co miała mi dać joga – relaks, rozluźnienie, wzmocnienie ciała...

Ćwiczenia wydawały mi się nieco nienaturalne, gdyż nie należałem do osób mocno rozciągniętych. Zacząłem ćwiczyć, nie mając wówczas świadomości, że jest wiele odmian jogi... Dla mnie joga była po prostu jogą. Ten rodzaj, jak się później okazało, był chyba najpopularniejszą w naszym kraju odmianą – była to hatha-joga.

Kupiłem dodatkowo książkę z instrukcjami i z czasem zacząłem ćwiczyć także w domu. Pozycje ciała (asany), mające często nazwy zwierząt, takie jak pies, krowa czy żółw, wydawały mi się idealnym sposobem do wyciszenia nerwowości i stresu w pracy. Po zajęciach czułem mocny przypływ energii, potrzebowałem dużo mniej czasu na sen; wcześniej spałem 8-9 godzin, po miesiącu jogi sen 5-6-godzinny okazywał się wystarczający.

Czym różni się Biblia od świętych ksiąg innych religii?
Różne religie także uważają pewne pisma za swoje księgi święte. W ten sposób przejawia się właściwa ludzkiej naturze tęsknota za kontaktem z Bogiem. Na tle tych ksiąg Biblia wyróżnia się zwartością, niesprzecznością, uniwersalnością nauki i jej zgodnością z naturą człowieka (Biblia nigdy nie żąda czegoś niemożliwego lub niezgodnego z prawdziwym dobrem).

Skąd się wzięło Pismo Święte?
Biblia, którą żydzi i chrześcijanie uważają za słowo Boże, nie spadła z nieba, ale została napisana przez konkretnych ludzi – powstawała przez przeszło piętnaście wieków. Autorzy biblijni kierowani byli przez Boga. Owo kierownictwo, które nie pozbawiało ich przywileju prawdziwego autorstwa, nazywamy natchnieniem biblijnym. Kościół na mocy swej nieomylności określił zestaw pism napisanych pod natchnieniem Bożym i tak powstał Kanon Ksiąg Świętych. Zawiera on czterdzieści siedem ksiąg Starego Testamentu (Pięcioksiąg, księgi historyczne, mądrościowe i prorockie) oraz dwadzieścia siedem Nowego (cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, listy, Apokalipsa).